26. janúar 2018

43. GRRRRRMMMMBBBBLLL... - HERRA SEÐLAN

Hinn mikli snillingur André Franquin skapaði margar ódauðlegar persónur (og reyndar líka ýmislegt úr dýraríkinu), í myndasögum sínum, sem munu lifa um aldur og ævi. Hmmmm... það er reyndar einkenni þeirra sem verða ódauðlegir að lifa um aldur og ævi! En það er önnur saga. Franquin er auðvitað þekktastur fyrir þá Sval og Val, Viggó viðutan og Gorminn einstaka en í öllum þeim sögum, sem þessi frábæri listamaður kom að, er einnig aragrúi af stórkostlegum aukapersónum og karakterum. SVEPPAGREIFINN er sannfærður um að sumar þeirra hefðu einar og sér getað haldið á lofti heilum myndasöguflokki án nokkurra vandkvæða. Útlit mjög margra aukapersóna bókanna og karaktereinkenni þeirra gefa tilefni til að ætla það en Franquin var snillingur í að skapa persónur á þann hátt að eftir var tekið. Ein þessara stórkostlegra aukapersóna er herra Seðlan úr bókunum um Viggó viðutan en sá mæti maður er í einstaklega miklum metum hjá SVEPPAGREIFANUM. Að þessu sinni er því ætlunin að birta smá fróðleik um herra Seðlan.
Herra Seðlan er moldríkur kaupsýslumaður sem á reglulega erindi á skrifstofu tímaritsins SVALS. Reyndar er ekki alveg ljóst hvert erindi hans nákvæmlega er nema auðvitað það að skrifa undir mjög mikilvæga samninga við fyrirtækið. Um hvers konar samninga er að ræða kemur hins vegar aldrei almennilega fram. Þó virðist sem þeir snúist að einhverju leyti um framtíð tímaritsins SVALS. Og miðað við meint mikilvægi þeirra þá er svolítið merkilegt að langflestar af þessum samningsundirritunartilraunum herra Seðlans fara í gegnum Val eða Eyjólf en ekki beint við sjálfan forstjórann herra Dupuis. Efni samninganna er alla vega óljóst og meira að segja höfundurinn Franquin opinberaði einhvern tímann að hann vissi ekki einu sinni sjálfur um hvað þeir snérust. Enda var það algjört aukaatriði. En mikilvægir hljóta þeir að vera miðað við örvæntingarfullar tilraunir Vals og Eyjólfs við að reyna að klára þá fyrir hönd fyrirtækisins. Undirritun þessa samninga virðist þó með öllu útilokuð - þökk sé Viggó viðutan.
Það er reyndar ósköp lítið við Viggó sjálfan að sakast. Hann er allur af vilja gerður við að aðstoða og hjálpa til en fyrir einstaka tilviljun og óheppni er það ávallt hans sök að ekki tekst að klára þessa samninga. Reyndar tekst undirritunin sjálf oft en þá gerist í staðinn eitthvað eftir á sem skemmir samningana. Alltaf tengist það einhverjum athafna Viggós en oft þarf hann ekki einu sinni sjálfur að vera viðstaddur til að undirritunin fari út um þúfur. Stundum getur það verið tengt tilraunum hans, matargerð, gæludýrunum eða jafnvel bara hjálpsemi hans og þá auðvitað algjörlega óviljandi. Það hefur jafnvel komið fyrir að undirritun samninganna hafi klúðrast þó herra Seðlan hafi ekki einu sinni komið í hús.
Tvisvar sinnum hefur herra Seðlan reyndar tekist að skrifa undir samninga í bókunum. Það er að segja samninga sem ekki hafa klúðrast. Þeir samningar hafa að vísu ekki verið við fyrirtækið SVAL heldur við Viggó sjálfan vegna uppfinninga hans sem herra Seðlan hefur heillast af. Þar er annars vegar um að ræða girnilega kjúklingasúpu með fiski sem Viggó þróaði og herra Seðlan fékk að smakka og hins vegar geimaldar-gauksklukka sem herra Seðlan féll fyrir. Og í alla vega annað skiptið er uppkastið að þeim samningi rissaðir upp á bakhlið hinna raunverulegu samninga við tímaritið SVAL.
Um persónuna herra Seðlan kemur í sjálfu sér ekki mikið fram og kannski eru þær upplýsingar heldur ekki nauðsynlegar því að karaktereinkenni hans eru augljós í teikningum Franquins. Og það sem upp á vantar getur lesandinn sjálfur auðveldlega fyllt upp í með ímyndunarafli sínu. En það helsta sem vitað er um herra Seðlan er það að hann er moldríkur fjármálamaður. Hann á að minnsta kosti tvær dætur og önnur þeirra keyrir um á Alfa Romeo en hvergi hefur samt komið fram að hann sé giftur. Sjálfur er herra Seðlan með nokkuð dýran smekk. Hann er veikur fyrir stórum amerískum bílum, hann á (ok. átti) sína eigin einkaþotu, reykir dýra vindla og er ávallt vel til hafður. Starfsemi fyrirtækis hans er fullkomlega óljós og eini starfsmaðurinn sem vitað er til að vinni hjá honum er ritari hans, hin hláturmilda fröken Friðmey Blókan.
Þó að herra Seðlan virðist á yfirborðinu vera tiltölulega dagfarsprúður maður er ljóst að hann á við mikla skapgerðarbresti að stríða. Og árangurslitlar heimsóknir hans á ritstjórnarskrifstofu SVALS hafa síst dregið úr þeim enda hefur hann oftar en ekki þurft að glíma þar við stórhættulegar aðstæður. Sjúkrahúsvistir vegna eitrana, brunasára, beinbrota, klór- og bitfara, höfuðhögga eða annarra líkamlegra áverka eru daglegt brauð hjá herra Seðlan eftir heimsóknir sínar á skrifstofuna. En þess utan má líka nefna skemmdir á persónulegum eigum hans. Mest eru það auðvitað tjón á fatnaði hans en einnig má bæði nefna illa laskaða bíla og jafnvel niðurskotna einkaflugvél. Iðulega sýður því vel á herra Seðlan þegar hann missir sig. Hann verður eldrauður í framan og lætur þá oftar en ekki frá sér þessi torkennilegu en kunnuglegu reiðihljóð, "Grmmmmbbblll...!"
Herra Seðlan heitir á frummálinu Aimé De Mesmaeker eða bara monsieur De Mesmaeker og var skírður í höfuðið á hinum kunna listamanni Jidéhem sem var í rauninni einn af sköpurum Viggós og var náinn samstarfsmaður Franquin. Jidéhem, sem hét réttu nafni Jean De Mesmaeker, var einhverju sinni að störfum á SPIROU blaðinu við einn af Viggó bröndurum Franquins þegar hann rak augun í nýja en, að honum fannst, kunnuglega persónu. Hann sagði Franquin að þessi kunnuglega persóna minnti sig á föður sinn en Franquin skírði persónuna samstundis De Mesmaeker og gerði hann að einni af langlífustu og fyndnustu sögupersónunni í öllum bókaflokknum. Herra Seðlan kom því fyrst til sögunnar í Viggó brandara númer 109 í SPIROU blaði númer 1144 þann 17. mars árið 1960 og leit þá svona út.
Og þá er einnig skemmtilegt að segja frá því að einn af aðdáendum bókanna um Viggó viðutan tók saman lista yfir þau skipti sem herra Seðlan reyndi að gera tilraun til að skrifa undir þessa samninga við tímaritið SVAL. Það er skemmst frá því að segja að á þessu tímabili, sem spannaði heil 40 ár, tókst Viggó að eyðileggja undirritun samninganna 102svar sinnum! Og svona til samanburðar má til gamans geta þess að alls teiknaði André Franquin rúmlega 900 brandara um Viggó á teikniferli sínum.
Herra Seðlan er nokkuð víðförull maður. Því auk þess að hafa birtst reglulega í bókunum um Viggó viðutan hefur hann einnig komið fyrir í tveimur bókum um þá félaga Sval og Val. Það er svo sem ekki flókið. Franquin teiknað bæði Viggó og Sval og Val og þessar sögupersónur höfðu oft ruglað saman reitum í Viggó bókunum en því lauk reyndar þegar Jean-Claude Fournier hóf að teikna þá Sval og Val árið 1969. En í bókinni Svaðilför til Sveppaborgar (Panade à Champignac - 1968) sem kom út hjá Iðunni árið 1982, og var síðasta Sval og Val bókin sem Franquin teiknaði, birtist herra Seðlan í aukasögunni Öpunum hans Nóa (Bravo les Brothers). Þá kemur herra Seðlan einnig fyrir í bókinni Hefnd Gormsins (La Colère du Marsupilami - 2016) sem Froskur útgáfa sendi frá sér árið 2016. Og svo má ekki gleyma að Peyo, einn af helstu vinum Franquin, kom herra Seðlan fyrir á einni mynd í bókinni Steini sterki og Bjössi frændi (Tonton Placide - 1968) sem kom út í íslenskri þýðingu hjá bókaútgáfunni Setberg árið 1980.
Fyrsta bókin um Viggó viðutan á íslensku kom út fyrir jólin 1978 og hét, eins og líklega allir vita, Viggó hinn óviðjafnanlegi (Le géant de la gaffe - 1972). Þarna var komin þreyta í Franquin og hann tók sér hlé frá Viggó árið 1974. Herra Seðlan birtist í aðeins tveimur bröndurum í þessari fyrstu Viggó bók á íslensku. Hinn mikli tungumálamaður og húmoristi Jón Rúnar Gunnarsson þýddi bókina en virtist þá ekki hafa verið búinn að taka ákvörðun um hvaða nafni hann skyldi gegna. Í Viggó hinn óviðjafnanlegi heitir hann einfaldlega herra Mesmaeker og það var svo strax á fyrstu blaðsíðu í bók númer 2 Hrakfarir og heimskupör (Gaffes, bévues et boulettes  - 1973), sem kom út árið eftir, sem nafn herra Seðlan birtist fyrst á íslensku. Og þvílíkt snilldarnafn hjá Jóni. Á bæði norsku og dönsku nefnist hann herra Parker, direktör Gyllenhammer á sænsku, á finnsku heitir hann Johtaja Pappenskiöld og á þýsku Herr Bruchmüller.
Þá má ekki heldur gleyma að herra Seðlan hefur fengið útgefið sitt eigið frímerki. En í febrúar árið 2001 voru gefin út í Belgíu merki til heiðurs Viggó viðutan. Auk hans sjálfs fengu þau Eyjólfur, ungfrú Jóga, Njörður lögregluþjónn og herra Seðlan hvert sitt frímerkið líka. Einnig má nefna það að í nóvember árið 2015 fékk herra Seðlan gefið út sérhefti, sem var tileinkað honum sjálfum, og nefnist Le Contrat Lagaffe í einum af aukabókunum um Viggó viðutan. Þarna má finna samansafn bestu brandara Viggós þar sem herra Seðlan kemur við sögu.
Ætli það sé ekki best að ljúka þessari umfjöllun með einum Viggó brandara sem franski listamaðurinn Obion (Real Erwan Lucas) teiknaði fyrir Journal de Spirou og SVEPPAGREIFINN leyfði sér að setja íslenska þýðingu við. Þarna er herra Seðlan bókstaflega með Viggó á heilanum. Hann er svo fullur tortryggni að hann sér Viggó í hverju horni og þrátt fyrir að undirskrift samningsins takist loksins þá getur brandarinn eiginlega ekki endað á annan hátt.

19. janúar 2018

42. GRÚSK Í MYNDASÖGUHILLUNUM

SVEPPAGREIFINN hefur að undanförnu verið að dunda sér við að standsetja lítið herbergi í húsi þeirra Greifynjunnar og smíðað þar meðal annars bókahillur fyrir teiknimyndasögur í hentugu skoti. Smán saman hefur hann svo verið að tína myndasögurnar upp úr kössum, sem margar hverjar hafa verið þar jafnvel áratugum saman, og koma þeim fyrir í hillunum. En fyrir utan gömlu góðu bækurnar hefur hann á undanförnum árum líka verið duglegur við að versla það sem hann vissi að uppá vantaði, reynt að endurnýja gamlar og útslitnar bækur og auðvitað að kaupa forvitnilegar bækur erlendis sem ekki hafa komið út hér. Þetta er allt saman líklega sambærilegt við það sem annað áhugafólk um myndasögur kannast við. Það er því ansi gaman að sjá bækurnar verða sýnilegar á ný og að geta handfjatlað eins og eina og eina myndasögu án þess að þurfa að leita og róta í kössum. Eitt af því sem fylgir þessum tilfærslum öllum er að vera að fá í hendurnar aftur bækur sem SVEPPAGREIFINN hefur ekki skoðað í 20-25 ár eða vera jafnvel að lesa myndasögur sem hann hefur aldrei um ævina lesið. Dæmi um þetta er til dæmis sagan Kuldastríðið með njósnaranum 421. SVEPPAGREIFINN keypti þessa bók fyrir líklega einhverjum 20 árum og stóð í þeirri meiningu að hann hefði nú einhvern tímann skoðað hana á þeim tíma en kannast svo ekkert við efni eða persónur bókarinnar þegar hann fór að lesa hana núna.
En Kuldastríðið (Guerre Froide - 1984) er sem sagt fyrsta og jafnframt eina sagan sem kom út í þessum bókaflokki hjá Forlaginu. Sagan var gefin út í íslenskri þýðingu Þuríðar Baxter fyrir jólin árið 1985 og í fljótu bragði virðist sem þessi bók og bækurnar þrjár um Yoko Tsúnó séu einu teiknimyndasögurnar sem Forlagið hafi gefið út á þeim tíma. Til stóð að fleiri bækur úr seríunni um njósnarann 421 yrðu gefnar út hér á landi en lítið hefur þó orðið af því. Kuldastríðið fjallar um hinn harðsnúna breska leyniþjónustumann Jimmy Plant (sem er jú afbökun á nöfnum þeirra Jimmy Page og Roberts Plant úr hljómsveitinni Led Zeppelin) sem í daglegu tali er nefndur 421 og af þeim titli er nafn bókaflokksins dregið. En nótt eina er 421 vakinn upp af værum blundi við hlið elskunnar sinnar. Miskunnarlausir heimsvaldasinnar hyggja á heimsyfirráð og sprengja sprengjur sem hafa þau áhrif að skyndilega kólnar i heiminum. Kuldinn breiðist um allan heim eins og farsótt og 421 er sendur út í stórhríðina til að reyna að stöðva kuldastríðið.
Ekki getur nú SVEPPAGREIFINN sagt að hann hafi hoppað hæð sína af hrifningu yfir þessari myndasögu en hann hefur þó alla vega fullan skilning á af hverju Forlagið réðst ekki í útgáfu á fleiri sögum úr seríunni. Það bendir nefnilega allt til að almennur skortur á aðdáendum hafi komið í veg fyrir að bókin seldist meira hér á landi. Enda nær hún því að vera það slök að nokkuð öruggt er að oftast sé hægt sé að ganga að sögunni vísri í hillum bestu bókabúðarinnar í bænum - Góða hirðisins. Svo er Kuldastríðið ekki nema 48 síður að lengd og efni söguþráðarins rúmast engan veginn innan þess ramma, enda er atburðarrásin sett upp á einstaklega einfaldan hátt. Sem í staðinn gerir það að verkum að sagan verður samt flókin vegna þess að maður hefur það á tilfinningunni að það vanti ca. aðra hverja mynd! En hún er alla vega ágætlega teiknuð.
Líklega hefði maður þurft að fá fleiri sögur úr bókaflokknum til að geta myndað sér einhverja almennilega og marktæka skoðun en þessi eina bók Kuldastríðið náði alla vega ekki að heilla SVEPPAGREIFANN. Og þótt ekki hafi allt verið gæðaefni sem gefið var út hér á landi á sínum tíma þá er samt líklega óréttlátt að dæma það sem eitthvað rusl. Fleiri bækur úr sumum af þessum seríum hefðu gefið eðlilegri mynd af þeim. Smæðin á markaðnum hér hefur alltaf háð útgáfu myndasagna á Íslandi og það sem gefið hefur verið út hér var oftar en ekki hugsjónaverk bjartsýnna manna. Eflaust hefði fjöldi útgefinna bóka orðið töluvert meiri ef hægt hefði verið að treysta á meiri sölu. Hver veit nema allar bækurnar úr bókaflokknum um 421 hefðu þá verið gefnar út og lesendur hér hefðu fengið betri heildarmynd af sögunum. Ein bók segir afskaplega lítið um heilan bókaflokk.
Sögurnar um 421 urðu alls tíu talsins og sú fyrsta kom út í bókarformi hjá Dupuis í Belgíu árið 1984 en síðasta bókin í flokknum kom út árið 1992. Reyndar kom út ein saga árið 1983 en sú bók er almennt ekki talin til bókaraðarinnar. Höfundar þessarar myndasöguseríu eru teiknarinn Eric Maltaite og handritshöfundurinn Stephen Desberg en þeir eru báðir belgískir. Faðir Erics, Willy Maltaite (þekktur sem Will), var kunnur teiknari á árum áður og teiknaði til dæmis vinsælar myndasögur sem nefndust Tif og Tondu. Einnig vann hann með mörgum af kunnustu listamönnum Belga við myndasögugerð hjá SPIROU blaðinu. Hann starfaði til að mynda með Franquin að Sval og Val sögunni Hrakfallaferð til Feluborgar árið 1955 og með Peyo að Steina sterka sögunni um Grímhildi góðu árið 1963. Eric Maltaite hefur því ekki þurft að leita langt eftir hæfileikum sínum. Stephen Desberg vann einnig við handritsgerð að Tif og Tondu (einmitt með föður Erics) en líka að Bill the Cat, sögum sem margir kannast við og hafa meðal annars komið út á dönsku. 
Þessar sögur um Jimmy Plant virðast hafa verið nokkuð vinsælar í Belgíu á sínum tíma en þær hófu að birtast í belgíska myndasögublaðinu SPIROU í byrjun árs 1980. Síðustu sögunni lauk í september árið 1992 en þá hét tímaritið orðið SPIROU Magaziiiine. Bækurnar um 421 eru einskonar léttari útgáfa af James Bond og voru í byrjun nánast grínsögur en þær þróuðust þó fljótlega í alvörugefnara og raunhæfara efni. Hetjan er að sjálfsögðu umvafin hasar, hraðskreiðum bílum, tæknigræjum ýmiskonar og fögru kvenfólki hvar sem hann fer. Og oftar en ekki starfa fögru konurnar einnig á vegum ýmissa leyniþjónusta um allan heim. 
Gaman fyrir SVEPPAGREIFANN að geta loksins aðeins farið að grúska eitthvað í teiknimyndasögunum sínum aftur og auðvitað er stefnan sett á að nýta Hrakfarir og heimskupör til að miðla eilitlu af því sem honum verður áskynja. Kuldastríðið er aðeins ein af þessum stöku teiknimyndasögum sem voru að koma út í íslenskri þýðingu á áttunda og níunda áratug síðustu aldar og eflaust verður eitthvað meira týnt fram úr nýju myndasöguhillunum til að fjalla um hér.

12. janúar 2018

41. TINNI Í TÍBET Á ARABÍSKU

SVEPPAGREIFINN hefur í góðan tíma langað til að fjalla aðeins um hið óvenjulega form Tinna bókanna sem gefnar eru út í mörgum löndum Asíu. Hmmm... eða alla vega óvenjulega fyrir okkur, íbúa hins vestræna heims. Reyndar snýst þetta áðurnefnda óvenjulega form almennt um bækur á þessum slóðum og ekki bara um myndasögur en fyrir áhugafólk um myndasögur er málið sérstaklega snúið. Og eftir að SVEPPAGREIFINN festi kaup á bókinni Tinni í Tíbet á arabísku (jú, þið lásuð rétt!) var eiginlega ekki lengur hjá því komist að fjalla aðeins um málið. En hvað er svona öðruvísi við sumar af þessum asísku útgáfum? Sko, best að reyna að útskýra málið aðeins. Það þarf að vísu ekki nema að líta aðeins á þessa arabísku bókarkápu hér fyrir neðan til að átta sig á hinu óvenjulega. Myndin á bókarkápunni snýr öfugt við það sem við eigum að venjast og ekki nóg með það, hún er á baksíðunni! Sko ... eða ... baksíðunni eins og við þekkjum þær!
Skýringin lá auðvitað í augum uppi og SVEPPAGREIFINN hefði aldrei átt að þurfa að velta því neitt sérstaklega fyrir sér. Arabískt letur er lesið frá hægri til vinstri öfugt við það sem við eigum að venjast. Sem gerir það að verkum að bækur á arabísku eru lesnar öfugt við það sem við í hinum vestræna heimi þekkjum. Með öðrum orðum - þær eru lesnar afturábak. Þetta gildir auðvitað líka um myndasögur.
Og það er ekki nóg með að arabískar útgáfur af teiknimyndasögum snúa öfugt, heldur er myndmálið þá auðvitað líka speglað svo hægt sé að lesa frá hægri til vinstri. Það er miklu einfaldara fyrir útgefandann heldur en að hann þurfi að klippa niður og endurraða hvern einasta myndaramma í bókinni frá hægri til vinstri. Hér fyrir neðan má einmitt sjá muninn, á byrjun bókarinnar um Tinna í Tíbet, annars vegar á arabísku og hins vegar á íslensku.
Auðvitað er þetta fullkomlega eðlilegt og eitthvað sem hver einasti vitleysingur ætti að leiða hugann að vegna þess að hann veit að arabískt ritmál er lesið öfugt við það sem við eigum að venjast. En einhvern veginn hvarflaði það aldrei að SVEPPAGREIFANUM að þetta ætti að sjálfsögðu einnig við teiknimyndasögur.

Svona getur maður nú verið einfaldur.

5. janúar 2018

40. BAKHLIÐ SVAL OG VAL BÓKANNA

Stundum gerist það hjá SVEPPAGREIFANUM að Hrakfara & heimskupara andinn er ekki til staðar og þá er letin hann alveg lifandi að drepa. Þó er yfirleitt nóg af efninu til að fjalla um og hugmyndaflug SVEPPAGREIFANS í fljótu bragði almennt nægjanlegt til að dekka þessa heimasíðu næsta áratuginn ef áhugi væri fyrir hendi. En stundum er líka bara nauðsynlegt að reyna að sleppa ódýrt. Í þess háttar tilfellum neyðist hann til að grípa í fánýtan fróðleik til að reyna að bjarga færslu dagsins. Það á einmitt við í dag svona rétt eftir áramótin.

En fyrir jólin árið 1977 sendi bókaútgáfan Iðunn frá sér sína fyrstu teiknimyndasögu um þá félaga Sval og Val í íslenskri þýðingu Geirlaugar Þorsteinsdóttur. Bókin, sem var eftir André Franquin, var reyndar á einhvern óskiljanlegan hátt nefnd Hrakfallaferð til Feluborgar (Les pirates du silenceog var frá árinu 1958 en hún var númer 10 í upprunalega bókaflokknum um Sval og Val. Þannig hófst í raun útgáfa bókanna um Sval og Val á íslensku inni í miðri seríunni og verðandi aðdáendur þeirra hér á landi fengu því í byrjun ósköp litla kynningu á þessum frábæru sögum.
Næstu árin sendi Iðunn frá sér fleiri sögur úr bókaflokknum sem urðu gríðarlega vinsælar hér á landi en bækurnar voru prentaðar í samvinnu við önnur sambærileg forlög á Norðurlöndunum. Íslenska upplagið, af þeim myndasögum sem verið var að gefa út á þessum árum, var yfirleitt svo smátt að það svaraði engan veginn kostnaði að sérprenta þær í réttri röð fyrir íslenska markaðinn. Þess vegna voru íslensku forlögin yfirleitt háð þeim norrænu útgáfum sem voru í gangi hverju sinni og urðu að sætta sig við að fá aðeins þær bækur prentaðar sem hin forlögin voru að gefa út á hverjum tíma. Hrakfallaferð til Feluborgar var því, eins og áður segir, fyrsta Sval og Val bókin sem kom út á íslensku og aftan á bókarkápunni mátti sjá þessa kunnuglegu mynd sem síðan átti eftir að fylgja Sval og Val næstu 17 bækurnar.
Og til gamans skulum við líka sjá til dæmis dönsku útgáfuna svona vegna þess að þetta var nú allt saman prentað í samfloti á sínum tíma.
Þessar fyrstu 18 bækur voru ýmist úr smiðju þeirra Franquin eða hins franska Jean-Claude Fournier og það var einmitt í 18. bókinni, Sjávarborginni (Spirou et les Hommes-bulles - 1958) eftir Franquin sem kom út á íslensku árið 1983, sem þessi mynd birtist í síðasta sinn á baksíðunni. Árið eftir kom svo út hér á landi fyrsta Sval og Val bókin sem ekki var eftir Franquin eða Fournier og í framhaldinu fóru þær að koma út nokkurn veginn í kjölfarið á upprunalegu útgáfunum. 19. bókin, Veiran (Virus - 1984) eftir þá Tome og Janry, var því fyrsta Sval og Val bókin sem ekki hafði að geyma myndina góðu aftan á bókarkápunni.
En aðeins aftur að þessari kunnuglegu baksíðumynd. Fyrir þá sem eru ekki alveg að átta sig á uppruna hennar má geta þess að myndin kemur fyrir á blaðsíðu 46 einmitt í bókinni Sjávarborginni en þó ekki í þeirri sögu sjálfri heldur í aukasögunni sem nefnist Dularfulla líkneskið (Les Petits Formats - 1958). Þarna er Svalur um miðja nótt að brýna fyrir þeim Pésa og Gormi að bíða kyrrir fyrir utan, á meðan hann sjálfur brýst inn í hús tannlæknisins doktor Alfreð Salómons til að leita að Val. Það þarf náttúrulega ekki að taka það fram að auðvitað óhlýðnaðist Gormur þeirri skipun. En eina breytingin sem gerð hefur verið á upprunalegu myndinni er sú að augnaráði Svals hefur verið breytt úr ávítandi/skipandi í meira svona hvetjandi/biðjandi.
Þessar tvær sögur, Sjávarborgin og Dularfulla líkneskið, eru reyndar nákvæmlega eins að lengd (hvor fyrir sig 30 blaðsíður) þó bókin sé að jafnaði kennd við þá fyrrnefndu. Það er þó ekki algilt, því að á dönsku alla vega eru til bækur með báðum titlunum - Havmysteriet og Mineaturmysteriet. Sitthvor en samt sama bókin.
Báðar sögurnar birtust fyrst í franska dagblaðinu Le Parisien libéré árið 1958 og þar voru þær aðeins í svart/hvítu en í ágúst árið 1962 hóf Dularfulla líkneskið að birtast í SPIROU (nr. 1273-1302) og þá í lit. Sögurnar tvær voru síðan fyrst gefnar út í bókarformi árið 1964.
Sjávarborgin var hins vegar eina Sval og Val sagan í opinberu seríunni sem birtist aldrei í myndasögutímaritinu SPIROU.