232. SJALDGÆF MYNDASAGA Í HÚS

Heldur hefur nú farið lítið fyrir skrifum SVEPPAGREIFANS á bloggsíðu Hrakfara og heimskupara undanfarin misserin eins og einhverjir lesenda hafa væntanlega orðið varir við. Ekki er þó ætlunin að nota enn eitt tækifærið til að afsaka þær misgjörðir en það er aldrei að vita nema einhverjar breytingar kunni að verða á birtingum færslna á vettvangi Greifans hér á síðunni. Það var aldrei hugmyndin að láta alveg staðar numið hér og því má ennþá alveg reikna með að einstaka færslur detti inn þegar tilefni gefast til. Líklega verða þær reyndar frekar í styttri kantinum en af fenginni reynslu er þó best að lofa engu í þeim efnum - viðfangsefni SVEPPAGREIFANS geta nefnilega verið ansi fljót að vinda upp á sig þegar eitthvað áhugavert fellur til. Annars hafa langar færslur með litlu innihaldi löngum verið einkenni þessa myndasögubloggs auk þess sem myndir hafa af augljósum ástæðum verið nýttar vel til að fylla inn í þar sem uppá vantar. Enn er allavega af nógu að taka þó ekki hafi alltaf gefist mikill tími fyrir krassandi myndasöguhugleiðingar að undanförnu.

En tilefni nákvæmlega þessarar færslu má rekja til óvænts en skemmtilegs myndasögufundar, í Góða hirðinum á dögunum, þar sem SVEPPAGREIFINN rakst á nánast óslitið eintak af gamalli teiknimyndsögu sem nefnist Orrustan um Varsjá. Reyndar minntist hann þess að hafa einhvern tímann áður séð hugrenningar um tilvist þessarar bókar en þó aldrei rekist á hana í eigin persónu. Því tók við almennt grams og grúsk um bókina eins og gengur og gerist en það verður að viðurkennast að afar litlar upplýsingar var að finna um þessa teiknimyndasögu á víðáttum veraldarvefsins. Í hinni frábæru myndasögugrúbbu "Teiknimyndasögur" á Facebook, sem síðuhafi hefur verið duglegur að mæra og vitna í hér á síðunni, fann hann nánast engar upplýsingar en þó virtust einn eða tveir fylgjendur hópsins kannast við gripinn og höfðu minnst lítillega á Orrustuna um Varsjá þar. Þar kom þó ekkert meira fram en bara nafn bókarinnar og þar með staðfesting á tilvist hennar en aðrar upplýsingar voru af takmörkuðum toga. SVEPPAGREIFINN gerði einhverju sinni svolitla úttekt á þeim myndasögum sem komið höfðu út á íslensku á áratugunum áður en Tinna- og Ástríksbækurnar byrjuðu að koma fyrir sjónir íslenskra barna en þessa bók var til dæmis hvergi að finna í þeirri samantekt, enda var sá listi yfir forverana engan veginn tæmandi.

Ekkert kemur fram í bókinni sjálfri um útgáfu hennar, ártal, þýðanda eða listamanninn sem teiknaði söguna en eftir svolítið grúsk fann SVEPPAGREIFINN upplýsingar um að myndasaga þessi hafi líklega fyrst komið út árið 1966 hjá Þórsútgáfunni í Hafnarfirði. Sennilega hefur upplag hennar selst upp því sagan var endurútgefin árið 1975 af lítilli bókaútgáfu sem nefndist Bókamiðstöðin. Það fyrirtæki var stofnað af Heimi B. Jóhannssyni prentara árið 1960 en árið 1964 stofnsetti hann einnig prentsmiðju sem tilheyrði sömu bókaútgáfu. Eins og áður segir koma engar nánari upplýsingar fram í bókinni sjálfri og því er ekki ljóst hvort eintak SVEPPAGREIFANS sé fyrsta prentun hennar frá árinu 1966 eða endurprentuninn frá 1975. Síðuhafa grunar þó frekar að um seinni prentun bókarinnar sé að ræða, þó það komi reyndar hvergi fram, en hjá leiti/gegni.is má finna upplýsingar um að í 1966 útgáfunni komi fram titillinn, Heimsstyrjöldin 1, Orrustan um Varsjá. Það bendir því allt til að staðið hafi til að gefa út fleiri slíkar bækur í myndasöguformi og Orrustan um Varsjá hafi verið hugsuð sem sú fyrsta af heilum bókaflokki um Heimsstyrjöldina.

En bókin Orrustan um Varsjá lætur lítið yfir sér og við fyrstu sýn er nánast útilokað að átta sig á að hér sé um teiknimyndasögu að ræða. Fljótt á litið mætti hæglega ætla að bókin væri aðeins ein af þessum hefðbundnu og venjulegu barna- og unglingasögum sem voru að koma út á þessum árum. Bókin er í sömu stærð og broti og bækur Ármanns Kr. Einarssonar um sögurnar um Óla og Magga, sem margir muna eflaust eftir, og komu út hjá Bókaforlagi Odds Björnssonar á Akureyri á svipuðum tíma og hefur yfir að ráða sambærilegri, stífri pappakápu og með viðkvæman og brothættan kjöl sem hafði tilhneigingu til að rifna upp. Ekki ósvipað og myndasögurnar um Prins Valíant sem Ásaþór sendi frá sér á svipuðum tíma. SVEPPAGREIFINN kannaði reyndar ekki til hlítar hvort Orrustan um Varsjá hefði birst á síðum dagblaðanna eins og myndasögurnar um Tarzan höfðu gert áratugina á undan en þær sögur voru jafnan gefnar út í bókaformi eftir að þær höfðu birst í blöðunum. En ef svo hefði verið hefði það klárlega komið fram við hefðbundna Google leit.

En Orrustan um Varsjá er í heild sinni tæplega 100 blaðsíður að lengd og hver opna hefur að geyma frá þremur og upp í sjö myndaramma. Myndirnar eru ólitaðar og notast er við textablöðrur sem ekki var sjálfgefið í myndasögum frá þessum tíma. Bókin Orrustan um Varsjá gerist að sjálfsögðu á fyrstu dögum Síðari heimsstyrjaldarinnar og er sögð frá sjónarhorni þýskra hermanna en það leiðir auðvitað líkum að því að höfundur hennar hafi verið Þjóðverji og sagan er því svolítið lituð af því. Þó ekki komi fram beinn áróður fyrir þýskum nasisma má reikna með að slík saga hefði ólíklega fengið hljómgrunn hjá íslenskum bókaútgefendum. En hér er ekki bara um venjulega stríðssögu að ræða heldur er hún í grunninn ástarsaga þar sem hefðbundinn ástarþríhyrningur kemur við sögu. Það þarf ekki að taka það fram að ansi er þar nú stiklað á stóru enda er sagan sjálf ekki nema 94 blaðsíður. Ekki merkileg bók en óneitanlega frekar sjaldgæf og torfundin myndasaga sem er gaman að vera búið að ná í hús.

231. DÆMI UM ÓSMEKKLEGHEIT SVEPPAGREIFANS

Það er orðið ansi langt síðan SVEPPAGREIFINN gaf sér síðast tíma til að setja inn færslu hér á Hrakförum og heimskupörum. Auðvitað eru ýmsar misjafnar ástæður (eða afsakanir) fyrir réttlætingu á því en tímaskortur er ein sú helsta því SVEPPAGREIFINN hefur haft yfirdrifið nóg á sinni könnu undanfarna mánuði. Hann fann sér þó gott tilefni til að bæta úr þessum færsluskorti sínum þegar hann rakst á fyndna en um leið frekar ósmekklega myndasögutengda mynd, af ónefndri bloggsíðu, á hinum margfrægu víðáttum Internetsins. SVEPPAGREIFINN getur jú stundum líka verið svolítið ósmekklegur á köflum og þá sérstaklega þegar hann fær kost á birtingu ódýrrar færslu. En hér er sem sagt um að ræða myndaramma úr Tinnabókinni Leynivopninu sem allir sannir teiknimyndasögulesendur þekkja auðvitað til hlítar. Og gjörið svo vel!

230. EITT AF MEISTARAVERKUM ANDRÉ FRANQUIN

SVEPPAGREIFINN hefur ekki verið neitt sérstaklega duglegur við skriftir hér á Hrakförum og heimskupörum á undanförnum vikum en ákvað, samvisku sinnar vegna, að henda í eins og eina færslu. Það er ekki laust við að svolítið ryð hafi verið byrjað að myndast á myndasöguandagift Greifans og því tók það hann nokkurn tíma að rifja upp og virkja einhvern efnilegan innblástur. En það tókst samt og að endingu varð fyrir valinu eitt af uppáhalds viðfangsefnum hans af öldum myndasöguhafsins. Hér erum við að sjálfsögðu að tala um brandara með sjálfum Viggó viðutan.

Að þessu sinni gróf SVEPPAGREIFINN upp frábæran brandara úr fyrstu Viggó bókinni á íslensku, Viggó hinn óviðjafnanlegi, sem kom út í þýðingu Jóns Gunnarssonar hjá bókaútgáfunni Iðunni árið 1978. Brandarinn birtist upphaflega í belgíska myndasögutímaritinu SPIROU þann 21. október árið 1971 og er skráður undir númerinu 688. Í sem allra einfaldastri skýringu segir hér frá því þegar Viggó bíður Snjólfi (sem heitir reyndar Lárus í þessari fyrstu Viggó bók á íslensku) að bragða sem snöggvast á piparsósunni sinni. Ekki undir neinum kringumstæðum ætti svo hversdagslegur og einfaldur atburður að vera tilefni til merkilegs einnar blaðsíðu myndasögubrandara en listamanninum André Franquin tekst það þó samt, svo um munar, með stórkostlegum afleiðingum.

En áður en lengra er haldið er líklega bara best að birta þennan brandara hér í heild sinni.

Það er líklega ekki ofsögum sagt að hér fari eitt af meistaraverkum Franquin í meðförum hans á Viggó viðutan. Þrátt fyrir hið meinta innihaldsleysi þá er þetta er alveg hreint stórkostlega fyndinn og vel teiknaður brandari. Nánast hver einasti myndarammi er listaverk sem gæti einnig vel sómað sér sem stök mynd. SVEPPAGREIFINN minnist þessarar blaðsíðu úr æsku og þótti hún auðvitað óstjórnlega fyndin (eins og svo margt annað með Viggó viðutan) en þegar hann var að skoða þennan brandara, í aðdraganda skrifa þessarar færslu, stóð hann sig að því að hreinlega veina af hlátri. Þrátt fyrir að brandarinn byrji strax með látum, og fyrstu fjórir myndarammarnir einkennist aðallega af mismunandi viðbrögðum Eyjólfs við hinni afgerandi framgöngu Snjólfs, þá tekst listamanninum samt sem áður að stigmagna áhrif piparsósunnar með hverri mynd. Það er óhætt að segja að Snjólfur greyjið líti vægast sagt svolítið illa út á þessum fyrri hluta brandarans.

Fyrst spólar hann á ofsafenginn hátt út um dyrnar á skrifstofunni, síðan veltir hann sér organdi um gólfið á ganginum með hendurnar krepptar um logandi hálsinn og í framhaldinu rífur hann utan af sér fötin, hoppandi og skoppandi, á meðan hann blæs másandi í allar áttir. Á þessum fyrstu augnablikum brandarans er Snjólfur eldrauður í andlitinu og allt tryllingslegt látbragð hans ber vott um hamslaust æði. Hvergi hefur þó enn komið fram hver ástæða þessa óvenjulega háttalags hans er en samt er augljóst að hann virðist kveljast illilega af einhverjum ókunnum ástæðum. Þessar teikningar Franquins af tilþrifum Snjólfs eru hreint og beint óborganlegar en þarna eru ósköpin þó bara rétt að byrja því næsta mynd er stórkostleg.

Hér er aumingja maðurinn nefnilega alveg búinn að rífa fötin utan af sér, að ofanverðu, hendist svo í einu stökki upp á skrifborðið hjá henni Sigrúnu (sem hann hefur oft dundað sér við að gera hosur sínar grænar fyrir) og grípur um leið í loftljósið fyrir ofan hana. Þaðan sveiflar hann sér síðan burtu með ægilegu frumskógaöskri en Sigrún lætur sér hins vegar fátt um finnast enda greinilega ýmsu vön af hendi Snjólfs við ástarumleitanir hans. Ætli hún sé ekki önnum kafin þarna við að æfa sig að pikka zefklop, zefklop, zefklop á ritvélina sína? Þessi myndarammi hefur alltaf verið í miklu uppáhaldi hjá SVEPPAGREIFANUM í gegnum tíðina og þá er næsta mynd ekki síðri.

Á þessum tímapunkti hefur ekki enn komið fram af hverju Snjólfur fer þessum hamförum á göngum ritstjórnarskrifstofu SVALS en þó er gefin ákveðin vísbending með þessum frábæra myndaramma. Þarna sprautar hann úr slökkvitæki upp í galopinn munninn á sér og þar með virðist augljóst að eitthvað hafa þessi tilþrif með það að gera að hann hafi sett einhvern óþverra ofan í sig. Það ber auðvitað vott um stórkostlegt hugmyndaflug Franquins að láta sér detta í hug að láta hann nota slökkvitæki við verkið og þetta er alveg frábærlega vel útfærð mynd. Líklega hefði ekki neinn annar listamaður getað teiknað þessi tilþrif jafn listilega vel upp og André Franquin! SVEPPAGREIFINN elskar þennan myndaramma og hefur jafnvel velt því fyrir sér að láta prenta þessa mynd fyrir sig á stórt plaggat til að hafa uppi á vegg á góðum stað í heimili sínu.

Það er síðan á síðusta myndaramma brandarans sem loksins kemur fram ástæða þessa tryllingslega upphlaups Snjólfs þegar Viggó nefnir piparsósuna við Eyjólf. Á þessari mynd eru nokkrir frábærir punktar sem vert er að minnast á. Fyrst og fremst má auðvitað nefna hvernig Snjólfur sjálfur hefur komið sér haganlega fyrir (á hvolfi reyndar) ofan í vaskinum og lætur vatnið buna af fullum krafti upp í sig á meðan Eyjólfur fylgist með í forundran. Þetta er auðvitað alveg stórkostlegt að horfa á. Fyrir aftan þá stendur annar af hollensku bræðrunum (sá rauðhærði), sem hefur verið kallaður Guðni í íslensku þýðingunum, og virðir undrandi fyrir sér fótspor Snjólfs uppi í loftinu fyrir ofan þá. Viggó sjálfur lætur sér hins vegar fátt um finnast og kippir sér lítið upp við æðiskast Snjólfs. Hann heldur á litlum skaftpotti sem augjóslega hefur að geyma piparsósuna illræmdu og ef grannt er skoðað má sjá hvernig rótsterk sósan hefur smám saman étið sig í gegnum botninn á pottinum eins og kraumandi sýra. Af því má ráða að piparsósan hljóti að vera í sterkari kantinum og hin ofsafengnu viðbrögð Snjólfs því líklega bara nokkuð eðlileg.

229. Á NOKKRUM TUNGUMÁLUM

Í dag er boðið upp á frekar snöggsoðna og ódýra færslu. En SVEPPAGREIFINN hefur iðulega alla anga úti, eftir því sem tími og næði gefast til, við að reyna að hafa upp á áhugaverðu efni til birtingar hér á Hrakförum hans og heimskupörum. Hann gramsar gjarnan á hinu svokallaða Interneti, grúskar í bókum og blöðum og fylgir hinum ýmsum grúbbum á Facebook með það að markmiði að finna eitthvað til að punkta hjá sér. Stundum verður þetta grúsk hans til að færsla fæðist hér á síðunni en oftar gerist mest lítið. Og þó ... á einum ónefndum stað, á öllu þessu flakki sínu, rak hann samt nýlega augun í merkilegt myndasafn sem samanstendur af litlum myndarömmum af blaðsíðu 34 úr Tinna bókinni Svaðilför í Surtsey. Í þessu myndasafni má sjá hvar Tinni kallar reiðilega nafn Tobba enda hefur hundspottið laumast til að fá sér svolítið í staupinu. Þarna hafa sem sagt verið týndar til nokkrar útgáfur af myndinni þar sem nafn Tobba kemur fyrir á 24 mismunandi og ólíkum tungumálum. Samkvæmt Wikipedia hafa Tinna bækurnar verið þýddar á yfir 70 tungumálum svo hér er alls ekki um tæmandi lista að ræða og glöggir lesendur átta sig þó auðvitað strax á því að inn í þetta safn vantar íslensku útgáfuna af myndarammanum.

Þetta fannst SVEPPAGREIFANUM auðvitað hin mesta hneisa og þótti því ekki tilhlýðilegt annað en að bæta aðeins úr þeim Tobba-skorti hið snarasta. Hann tók sér því það bessaleyfi að birta í þessari færslu hina upprunalegu íslensku útgáfu af þessum margbreytilega myndaramma.

Nokkru síðar rakst SVEPPAGREIFINN síðan á aðra sambærilega mynd sem að þessu sinni er af Kolbeini kafteini og kemur fyrir ofarlega á blaðsíðu 53 í bókinni um Fjársjóð Rögnvaldar rauða. Í þessari myndasultu allri sést kafteinninn öskra reiðilega á Skaftana, eins og hans er reyndar von og vísa, einnig á talsverðum fjölda ólíkra tungumála. Að þessu sinni er um að ræða 22 mismunandi tungumál og enn á ný hefur þeim aðila, sem safnaði þessum myndarömmum saman, láðst að hafa íslensku útgáfuna með. Þessi frammistaða er náttúrulega til háborinnar skammar.

Þessi íslensku-skortur er að sjálfsögðu fyrir neðan allar hellur (er ekki alltaf notaður sandur þar?) og SVEPPAGREIFINN birtir hér einnig myndarammann góða, á hinu ylhýra, til samanburðar.

Látum þetta gott heita í dag ...

228. GAMALT AFMÆLISRIT UM LUKKU LÁKA

Margir íslenskir myndasöguunnendur muna eftir Viggó brandara sem birtist á blaðsíðu 32 í bókinni Viggó bregður á leik sem Iðunn gaf út á því herrans ári 1982. Í stuttu máli segir brandarinn frá því þegar starfsfólkið á ritstjórnarskrifstofu SVALS býr sig undir að halda upp á afmæli Roy Rogers þegar herra Seðlan stingur, eins og svo oft áður, nefinu óvænt inn. Herra Seðlan er auðvitað ekkert nema fýlan og neikvæðnin og tjáir Val að hann vilji ekki ræða við neinn annan, að þessu sinni, nema forstjóra fyrirtækisins. Í þessum brandara kemur einmitt fyrir mjög skemmtilegt móment, sem SVEPPAGREIFINN hreinlega elskar, en það er að sjálfsögðu andartakið, á næstsíðustu mynd brandarans, þegar herra Seðlan stendur augliti til auglitis við dapureygðan og undrandi hest! Þetta er auðvitað alveg hreint stórkostlegt augnablik.

En þessi frábæri Viggó brandari er þó ekki viðfangsefni færslu dagsins þótt hann tengist henni óneitanlega. Hér er nefnilega um að ræða framlag André Franquins til sérstaks tímamótablaðs, myndasögutímaritsins SPIROU, sem gefið var út í tilefni af 20 ára afmæli Lukku Láka. Þar með er ljóst að Jón Gunnarsson hefur farið heldur frjálslega með þýðingu sína á brandaranum á sínum tíma því auðvitað var starfsfólk SVALS ekki að halda upp á afmæli Roy Rogers. Skrítið að hann skuli hafa breytt þessu. Viggó hefur þarna klætt sig upp sem kúreka þó ekki hafi hann farið alla leið í litasamsetningu Láka en fyrir þá sem ekki vita samanstendur kúrekabúningur Lukku Láka alla jafna af litum belgíska þjóðfánans. En það er best að snúa sér aðeins að þessu merkilega afmælisriti SPIROU sem kom út fimmtudaginn 13. apríl árið 1967. Reyndar hafði Láki fyrst birst í tímaritinu í október árið 1946, og því voru nokkrir mánuðir liðnir frá 20 ára afmælinu, en af einhverri ástæðu hafði það dregist um hálft ár að fagna hinum merka áfanga. Þetta tiltekna afmælisblað, sem var tölublað númer 1513 og 108 blaðsíður að lengd, var því tileinkað kúrekanum knáa með innihaldi sem samanstóð auðvitað að mestu af efni er tengdist Lukku Láka.

SPIROU blaðið var því stútfullt af skemmtilegu Lukku Láka góðgæti, þennan fimmtudaginn, þar sem margir af listamönnum tímaritsins lögðu sitt á vogaskálarnar til að heiðra Láka og höfunda hans, þá Morris og Goscinny. Og það heppnaðist reyndar bara alveg prýðilega. Á meðal Lukku Láka efnis, fyrir utan þennan Viggó brandara hér að ofan, má til dæmis nefna stutta Boule og Bill sögu eftir Roba og aðra um unglingsstelpuna Sophie, sem einhverjir kannast eflaust við, eftir Jidéhem. Sophie varð með tímanum ein af ástsælustu persónum belgíska myndasöguheimsins og var raunar fyrsta kvenpersónan sem fékk aðalhlutverk í teiknimyndaseríu hjá SPIROU tímaritinu.

Þá skal geta þess að fyrsta sagan um Lukku Láka, La Mine d'or de Dick Digger sem við Íslendingar þekkjum auðvitað sem Gullnámuna, var birt í blaðinu í heild sinni í þessu afmælisriti. La Mine d'or de Dick Digger hafði þá verið ófáanleg í bókaformi í fjölda mörg ár og margir lesendur SPIROU tímaritsins voru því að sjá hana í fyrsta sinn. Þetta kom mörgum skemmtilega á óvart en sagan hafði birst fyrst í myndasögublaðinu þann 12. júní árið 1947 og henni lauk 27. nóvember sama ár.

En fleira áhugavert efni um Lukku Láka birtist í þessu afmælishefti. Flestir myndasögulesendur kannast við bókina Allt um Lukku Láka sem Fjölvaútgáfan gaf út árið 1978 en í þeirri bók er einmitt stuttur kafli sem nefnist, Þegar aðrir teikna Lukku Láka. Þar er greint frá einvígi þeirra Morris og Giraud (sem teiknaði myndasögurnar um Blástakk) og birt stutt Lukku Láka saga í spaghetti-vestra stíl eftir franska teiknarann Marcel Gottlieb. Í afmælisheftinu góða voru einmitt tvær slíkar stuttsögur eftir listamennina Salvé (Louis Salvérius) og Roba en þær birtir SVEPPAGREIFINN hér í heilu lagi og með íslenskri þýðingu. Fyrri sagan greinir frá þeirri óvenjulegu uppákomu að Lukku Láki verður sem snöggvast ástfanginn. En auðvitað kemur svo í ljós í enda sögunnar að það hefði bara verið draumur. Salvé, sá sem gerði þessa örstuttu Lukku Láka sögu, var mjög hæfileikaríkur listamaður sem lést aðeins 38 ára að aldri. Hann var svo til óþekktur þegar hann teiknaði söguna en skömmu eftir birtingu hennar hóf hann vinnu við nýja seríu í samstarfi við handritshöfundinn afkastamikla Raoul Cauvin. Þær nefndust Les Tuniques Bleues (Bláfrakkarnir) og urðu gríðarlega vinsælar en hann lést árið 1972 eftir aðeins fjórar sögur í bókaflokknum. Eftir hið sviplega fráfall hans tók Willy Lambil við keflinu og Salvé var þó alltaf í skugga eftirmanns síns þrátt fyrir að hafa lagt grunninn, ásamt Cauvin, að þessum skemmtilegu og vinsælu myndasögum. En hér er saga Salvé, um hinn "ástfangna" Lukku Láka, eftir handriti hins belgíska Maurice Tillieux sem kunnastur er fyrir sögurnar um Gil Jourdan og Tif og Tondu sem margir líklega þekkja.

Seinni myndasagan er eftir Roba, sem auðvitað er þekktastur fyrir sögurnar um tvíeykið Boule og Bill, en handrit hennar er einnig eftir Tillieux líkt og í hinni sögunni. Hér segir frá því hvernig afmælisbarnið Lukku Láki, sem að þessu sinni er óvenju þungur á brún, er ofsóttur af lúðalegum aðdáanda með gleraugu. Sá þráir ekkert heitar en að verða félagi Láka og fylgja honum í æsandi ævintýrum hans um villta vestrið. Lukku Láki er hins vegar ekki á þeim buxunum að gefa þessum drengstaula nein færi á því, enda hefur einmana kúreki ekkert við slíkan félagsskap að gera. Svo uppáþrengjandi er þessi aðdáandi aðalsöguhetjunnar að hann yrði að líkindum greindur sem eltihrellir ef hann dúkkaði einhvers staðar upp í raunveruleikanum. Glöggir lesendur taka sjálfsagt eftir því að Roba hefur teiknað aðdáandann lúðalega sem Morris - skapara Lukku Láka. Þá vekur SVEPPAGREIFINN athygli á að Roba hefur teiknað plaggat af eftirlýstum Viggó viðutan (á veggnum aftan við útfarastjórann) á fyrri myndinni í annarri myndaröð á seinni blaðsíðunni. Roba var auðvitað náinn samstarfsmaður André Franquin, sem teiknaði Viggó, og vann til að mynda töluvert við hlið hans að sögunum um þá Sval og Val. En hér má því sjá söguna um kúrekann Ólukku Láka sem virðist aldrei hafa verið jafn þunglyndur og einmana á ferli sínum.

Aðeins fáeinum mánuðum eftir að Dupuis sendi frá sér þetta afmælisrit SPIROU yfirgáfu þeir Morris og Goscinny útgáfufyrirtækið og gengu til liðs við Dargaud útgáfuna frönsku og myndasögurnar um Lukku Láki hófu í kjölfarið að birtast í myndasögutímaritinu Pilote. Sögunum um Bláfrakkana, sem minnst er á hér að ofan, var þá einmitt ætlað að fylla upp í það tómarúm sem kúrekinn knái skyldi eftir sig hjá SPIROU tímaritinu. Lukku Láka sögurnar birtust hins vegar í Pilote tímaritinu fram til ársins 1973 og færðu sig þá yfir á sérstakt Lukku Láka blað, sem reyndar varð ekki langlíft, en eftir það birtust sögurnar á ýmsum ólíkum vettvöngum.