143. JÓLA-VIGGÓ

Að sjálfsögðu býður SVEPPAGREIFINN upp á jólafærslu þennan föstudaginn, líkt og í síðustu viku, enda hið frábæra milli-jóla-og-nýjárs tímabil í fullum blóma þessa dagana með tilheyrandi fríum og slökum. Blessunarlega þakkar maður reyndar fyrir að ekki skuli vera jafn langt á milli jóla og nýjárs og milli nýjárs og jóla! En það er annað mál. Færsla dagsins, sem er í styttri kantinum, er svolítið í anda jólafærslu sem SVEPPAGREIFINN bauð upp á í fyrra. Þar komu Daltón bræður og Rattati við sögu með jólatré en að þessu sinni er boðið upp á Viggó brandara með svolítið óvenjulega samsettum dúett. Blaðamaðurinn Bitla, vinkona þeirra Svals og Vals úr samnefndum bókum, og Viggó viðutan leika aðalhlutverkið í einnar myndar brandara sem birtist í jólablaði SPIROU tímaritsins þann 11. desember árið 1958. Seríurnar um þá Sval og Val annars vegar og Viggó viðutan höfðu reyndar oft skarast og í tíð Franquins skiptust aðalpersónur þeirra á að birtast svolítið reglulega í bókaflokknum hjá hvorum öðrum. En þar sem þetta er Viggó brandari má gera ráð fyrir að hann gerist á ritstjórnarskrifstofu tímaritsins Svals en þangað hefur Bitla þó aldrei vanið komur sína. Og þó? Hún er auðvitað blaðamaður og starfar á blaðinu líkt og Valur (það kemur meira að segja fram á Wikipedia) þó hún hafi aldrei verið fastagestur í seríunni með Viggó viðutan. Ástæða þess að Bitla birtist í brandara með Viggó er þó líklega sú að á þessum tíma, í desember árið 1958, hafði engin af föstu starfsstúlkum ritstjórnarskrifstofunnar sést í SPIROU blaðinu ennþá. Þær fyrstu fóru ekki að sjást fyrr en á árinu 1961 og ungfrú Jóga birtist til dæmis ekki í fyrsta sinn í seríunni fyrr en um miðjan nóvember árið 1962.

Það var því ekki alveg óþekkt að persónur úr sitthvorri seríunni sæjust einstaka sinnum saman á stökum myndum á síðum tímaritsins til uppfyllingar en þær myndir voru þó aldrei hluti af ákveðnum sögum. Öðru hvoru birtust slíkar myndir í blaðinu og SVEPPAGREIFINN hefur meira að segja rekist á stuttan brandara þar sem þeir Gormur og herra Seðlan leika aðalhlutverkin. Sá brandari hefur þó, SVEPPAGREIFANUM vitandi, ekki birst í neinum af bókunum um Viggó. Eflaust á síðuhafi eftir að birta þann brandara hér við gott tækifæri.

142. JÓLASAGA MEÐ HINRIKI OG HAGBARÐI

Enn á ný nálgast óðfluga hin alræmda jólahátíð og það er því klárlega við hæfi að bjóða upp á efni í færslu dagsins sem hæfir þeim merku tímamótum. SVEPPAGREIFINN hefur fyrir undanfarin jól týnt til efni úr smiðju belgísku myndasögutímaritanna Le Journal de Spirou og Le Journal de Tintin og birt hér í tilefni hátíðarinnar og að þessu sinni verður þar lítil breyting á. En þann 19. desember árið 1957 kom út jólablað SPIROU tímaritsins og líkt og venjulega kenndi þar ýmissa skemmtilegra grasa. Á meðal fjölbreytts efnis þessa veglega 34ra blaðsíðna jólablaðs mátti til dæmis finna söguna um Jóla litla og Gorm sem SVEPPAGREIFINN fjallaði aðeins um fyrir síðustu jól en þess utan mátti þar einnig finna hefðbundið efni eins og Sval og Val söguna Vacances sans histories (Viðburðarlítið sumarleyfi - 1978) og Le Juge (Rangláti dómarinn - 1979) með Lukku Láka. En í þessu SPIROU blaði mátti líka finna örstutta jólamyndasögu með þeim félögum Hinriki og Hagbarði. 

Sú myndasaga er efni þessarar færslu dagsins og fjallar um það er þeir Hinrik og Hagbarður eru á ferðinni í leiðinlegu veðri, að kvöldi aðfangadags, og koma við á afskekktum bóndabæ þar sem hópur fátækra systkina bíða ein í kotinu eftir foreldrum sínum. Þessi stutta saga er í sönnum jólaanda sjötta áratugs 20. aldarinnar en lesendur verða víst að leyfa þeim anda að vera söguþræðinum yfirsterkari. Peyo fékk bara tvær síður til að moða úr og sagan geldur töluvert fyrir það því talsvert er af lausum endum sem lesendur verða víst sjálfir að fylla upp í með hugmyndaflugi sínu. Af hinni alkunnu ósmekkvísi sinni hefur SVEPPAGREIFINN tekið þá ákvörðun að snúa texta myndasögunnar upp á alíslenskt og ylhýrt í tilefni jólanna. Stærsta hlutann við hina frönsku þýðingu á verkinu má þakka dyggri aðstoð Greifynjunnar en SVEPPAGREIFINN ber þó sjálfur alla ábyrgð á textanum sem hann aðlagaði einnig svolítið sjálfur að sínum eigin smekk.

Og seinni blaðsíðan ...

Og með þessari fallega teiknuðu jólasögu Peyo, um þá félaga Hinrik og Hagbarð, óskar SVEPPAGREIFINN lesendum, myndasögubloggsins Hrakfara og heimskupara, gleðilegra jóla og farsældar á komandi ári. Vonandi fá sem flestir einhverjar myndasögur í jólapakkann sinn.

141. MEÐ ELDFLAUG Á NÁTTBORÐINU

Það er ýmislegt fróðlegt og skemmtilegt sem finna má á hinu stórsniðuga Interneti sem tröllriðið hefur heimsbyggðinni að undanförnu. SVEPPAGREIFANUM gagnast þetta áðurnefnda fyrirbæri til dæmis töluvert við vinnu sína að bloggsíðu sinni, Hrakförum og heimskupörum, og hann er ekki frá því að þar megi jafnvel finna ýmsan tilgangslausan óþarfa. Áðurnefnd bloggsíða telst líklega reyndar vera troðfull af þess konar fánýti. En svo maður komi sér að efninu, í stuttri færslu dagsins, þá fjallar það um hvernig hægt er að útbúa skemmtilegan náttborðslampa í anda Tinna bókanna. Síðastliðið sumar fjallaði SVEPPAGREIFINN nokkuð ítarlega um 50 ára afmæli mannaðra tunglferða í tengslum við bækurnar um ævintýri Tinna á tunglinu og þessi færsla hefur nokkra tengingu við það efni. En í eftirfarandi myndbandi má sjá hvernig útbúa má (á einfaldan hátt?) áðurnefndan lampa. Það er reyndar með þeim fyrirvara að viðkomandi sé jafn vel tækjum búinn og hátæknibúin húsgagnaverksmiðja, að hann sé handlaginn sem heilaskurðlæknir og ekki síst að sá hafi bæði nennu og tíma til að dunda sér við slíka þrautleiðinlega þolinmæðisvinnu.

Annars er kannski rétt, fyrst maður er farinn að minnast á Tinna, að benda þeim Tinna aðdáendum á sem ekki eru enn búnir að kaupa jólagjöf handa sjálfum sér að hægt er að kaupa allt Tinna safnið í einum DVD pakka í Nexus í Glæsibæ á aðeins 999 kall. Góðar stundir.

140. RENÉ GOSCINNY

Þennan föstudaginn er ætlun SVEPPAGREIFANS að fjalla um handritshöfundinn René Goscinny sem hvarf á vit feðra sinna langt fyrir aldur fram árið 1977. Goscinny var líklega kunnastur fyrir aðkomu sína að myndasögunum um þá Ástrík og Lukku Láka, sem við Íslendingar þekkjum ágætlega, en meðal annara skjólstæðinga hans má líka nefna þá Fláráð stórvesír og Oumpah-Pah.

En René Goscinny fæddist í París þann 14. ágúst árið 1926 (aðeins degi á eftir Fidel Castro!) sem þýðir að hann væri ekki nema rúmlega níræður í dag ef hann væri enn á lífi. Foreldrar hans, Stanislas Goscinny og Anna Beresniak, voru gyðingar, fædd í Póllandi og Úkraínu, en kynntust í París og giftu sig þar árið 1917. Faðir hans var efnafræðingur og vegna starfs hans flutti fjölskyldan fyrst Nígaragúa, þegar René var aðeins tveggja ára gamall, og síðan fljótlega upp úr því til Buenos Aires í Argentínu. Fjölskyldan fór þó á nokkurra ára fresti heim til Frakklands og dvaldi þar þá í allt að sex mánuði í senn en í þeim heimsóknum tengdist René Frakklandi sterkum böndum. Í Argentínu gekk hann í franskan skóla og byrjaði snemma að teikna undir áhrifum frá myndskreyttum ævintýrabókum eins og Tarzan, Superman og sögum tengdum Disney fyrirtækinu. René Goscinny, sem var alltaf mjög feiminn, fór fljótlega að endurskapa þessar sögur eftir eigin prakkaralegu höfði og færa sögusvið þeirra yfir til Parísar með það að markmiði að skemmta bekkjarfélögum sínum. Árið 1942, þegar hann var sextán ára gamall, lauk hann prófi í námi í myndlist en aðeins örfáum vikum síðar lést faðir hans af heilablóðfalli. Fljótlega fékk hann starf meðal annars við teiknivinnu á auglýsingastofu og eftir að hafa lokið herþjónustu í Frakklandi, árið 1946, flutti hann til Bandaríkjanna þar sem hann dreymdi um að verða listamaður hjá Disney fyrirtækinu. Ekki rættist sá draumur en hann fékk vinnu í litlu stúdíói í Brooklyn þar sem hann kynntist bandarísku listamönnunum Willy Elder, Harvey Kurtzman, John Severin og Jack Davis. Þeir urðu stuttu síðar hluti af því teymi sem kom MAD tímaritinu vinsæla á stokk árið 1952.

Fyrstu útgáfur MAD blaðsins höfðu gríðarleg áhrif á Goscinny. Á þessum tíma kynntist hann einnig belgísku listamönnunum Joseph Gillain (Jijé), André Franquin og Maurice de Bevere (Morris) en þeir störfuðu og stunduðu nám í Bandaríkjunum á sama tíma. Eftir að René hafði í fyrstu ætlað sér að verða myndasöguteiknari, og taldi sig geta náð langt sem listamaður, var það einmitt hinn hæfileikaríki Jijé sem ráðlagði honum að einbeita sér frekar að handritsskrifum. Og þar fann hann virkilega réttu hilluna sína. Goscinny gekk þó enn með sína háleitu listamannsdrauma. Hann náði að koma einhverjum af þessum teiknimyndasögum sínum á framfæri, um miðjan sjötta áratuginn, undir dulnefnunum René Maldecq, René Macaire og Jacob en á meðal þess efnis má til dæmis nefna myndasöguna Le Capitaine Bibobu og aðra um spæjarann Dick Dicks. Síðarnefnda myndasagan hóf að birtast í franska dagblaðinu La Wallonie árið 1955.

Þeir Jijé og Morris höfðu nokkru áður kynnt Goscinny fyrir Georges Troisfontaines, yfirmanni World's Presse umboðskrifstofunnar, sem sá meðal annars um dreifingu belgíska SPIROU myndasögutímaritsins. Fljótlega gerði Troisfontaines Goscinny að yfirmanni skrifstofu World's Presse í París og næstu árin var hann einnig með annan fótinn við störf fyrir fyrirtækið í Bandaríkjunum. En í París hitti hann, hinn ítalskættaða Frakka, Albert Uderzo í fyrsta sinn og þeir Goscinny náðu strax vel saman. Þeir félagarnir hófu fljótlega samstarf að ýmsum skemmtilegum verkefnum en fyrstu tilraunir þeirra með myndasögur snerust um indjánastrákinn Oumpah-Pah sem þeim tókst þó ekki að koma á framfæri að þessu sinni. Nokkrum árum seinna birtust þær fimm teiknimyndasögur, sem þeir höfðu gert um kappann, samt í belgíska myndasögutímaritinu Le Journal de Tintin án þess þó að frekara framhald yrði á þeim. Lesendur blaðsins kusu seríuna þá reyndar út úr blaðinu en auk þess var Hergé sjálfur aldrei neitt sérstaklega hrifinn af henni.

Árið 1946 hafði Morris skapað kúrekann Lukku Láka, eftir dvöl sína í Bandaríkjunum, og samið fyrstu átta sögurnar um hann sjálfur. En árið 1955 bað hann vin sinn Goscinny um að semja fyrir sig handrit að sögu sem fyrst birtist í SPIROU tímaritinu 25. ágúst. Sú saga nefndist Des rails sur la Prairie (Þverálfujárnbrautin - 1981) og varð upphafið að farsælu samstarfi þeirra með Lukku Láka sögurnar allt þar til Goscinny lést árið 1977. Í fyrstu þótti stjórnendum Dupuis útgáfunnar (þeirrar sem gaf út SPIROU blaðið) lítið til handrita Goscinny koma en Morris var á öndverðri skoðun og merkti jafnvel sögurnar með upphafsstöfum hans R.G. auk síns eigins nafns. Lukku Láka sögurnar voru þá orðnar níu ára gamlar og töluvert vinsælar og þeir hjá Dupuis voru hræddir um að breytingarnar yrðu of miklar í meðförum hins nýja handritshöfundar. En þetta fyrirkomulag hentaði Morris hins vegar vel því hann var sjálfur alltaf svolítið latur við handritsskrifin auk þess sem hann naut þess miklu betur að vinna eingöngu með teiknipennann. Þannig urðu afköstin líka miklu meiri. Eftir að Goscinny hóf að skrifa handrit Lukku Láka sagnanna tók það hann svolítinn tíma að þreifa sig áfram með efnið en með tímanum fóru þær að þróast í eðlilegri og mannlegri átt. Lukku Láki sjálfur tók líklega mestu breytingunum og varð fljótlega að þeirri persónu sem við þekkjum hann í dag. Þá kom Goscinny meðal annars með Daldónana, eins og við þekkjum þá sem frændur hinna eldri Daldóna, inn í seríuna auk þess sem hann átti hugmyndina að Mömmu Döggu og Rattata heimskasta hundi villta vestursins. Alls kom René Goscinny að handritsgerð þrjátíu og sjö sagna um Lukku Láka á tuttugu og tveimur árum en ellefu af þessum sögum fjalla um Daltón bræður. Óhætt er að segja að á þeim tíma sem hans naut við hafi verið blómatímabil seríunnar.

Stuttu eftir að Goscinny hóf að skrifa handritin fyrir Morris byrjaði hann einnig að vinna með Franquin að skemmtilegum sögum um Modeste og Pompon en þær birtust í Le Journal de Tintin líkt og Oumpah-Pah gerði. Þeir Goscinny og Greg (Michel Régnier) komu að handritsvinnu þeirra sagna, sem Franquin teiknaði, en þetta samstarf stóð þó ekki mjög lengi yfir. Því lauk árið 1958 og aðrir listamenn tóku þá við seríunni enda þeir félagarnir allir með nóg af öðrum verkefnum á sinni könnu. Þá vann Goscinny meðal annars að handritum fyrir Berck (þann sem teiknaði Samma og félaga), Bob De Moor og  listamanninum Jean-Jacques Sempé en saman gerðu þeir tveir nokkrar barnabækur um Le Petit Nicolas (Lási litli), á árunum 1956-65, sem urðu mjög vinsælar. Með þeim sögum gat Goscinny reyndar með fullum rétti kallað sig rithöfund, þar sem hér var um að ræða hreinræktaðar barnabækur með texta, sem Sempé einungis myndskreytti. Hugmyndirnar að þessum skemmtilegu sögum fékk hann að miklu leyti í dvöl sinni í Bandaríkjunum, nokkrum árum áður, þar sem tíðar heimsóknir hans í kvikmyndahús höfðu veitt honum ríkan innblástur. Þessar bækur eru fullar af hlýju, kærleik og húmor og eru í raun löngu orðnar sígildar sem barnabókmenntir í Frakklandi en hafa einnig verið nýttar til frönskukennslu út um allan heim og þar með talið hér á Íslandi. Eitthvað af þessum bókum komu einmitt út í íslenskri þýðingu Ingunnar Thorarensen (dóttur Þorsteins hjá Fjölva útgáfunni) og margir muna örugglega eftir tveimur stórskemmtilegum kvikmyndum, Le petit Nicolas (Nikulás litli) og Les vacances du petit Nicolas (Nikulás litli á sumarfríi) sem gerðar voru eftir sögum úr þessum bókaflokki fyrir nokkrum árum. 

Árið 1959 stofnuðu þeir Uderzo og Goscinny ásamt nokkrum félögum sínum unglingablaðið Pilote, sem samanstóð að mestu af myndasögum og auglýsingum, og starfaði í fjöldamörg ár. Pilote var af mörgum kallað hið franska MAD tímarit þegar það hóf göngu sína. Þetta blað gekk reyndar ekki vel fjárhagslega og var seinna tekið yfir af Dargaud útgáfufyrirtækinu en Goscinny var þó viðriðinn blaðið í mörg ár á eftir og var til dæmis lengi ritstjóri þess. En það var einmitt í fyrsta tölublaðinu af Pilote sem teiknimyndasögurnar um Ástrík birtust fyrst í. Sagan, Astérix le Gaulois (Ástríkur gallvaski - 1974), hóf göngu sína í blaðinu þann 29. október árið 1959 og sló í gegn en þetta fyrsta tölublað, með Ástrík á forsíðunni, seldist í um 300.000 eintökum sem þótti bara gott.

Þessar sögur urðu því strax mjög vinsælar og gengu mun betur heldur en Oumpah-Pah sögurnar sem þeir höfðu áður reynt að koma á framfæri. Seríurnar tvær voru mjög líkar og sambærilegar að uppbyggingu, þó þær gerist reyndar á nokkuð ólíkum tímum, en Oumpah-Pah hefur oft verið kallaður stóri bróðir Ástríks. Þessi sería, með Ástríki og félögum, varð til með þeim hætti að þeir Uderzo og Goscinny sátu saman í lítilli íbúðarholu þess fyrrnefnda eitt síðdegið og voru að bögglast á örvæntingafulla hátt við að reyna að setja saman eitthvað áhugavert efni fyrir hið nýja blað þeirra. Goscinny spurði eitthvað á þá leið á hvaða tíma Frakkland hefði orðið "franskt" og Uderzo hló við og svaraði, "líklega forsögulegum tíma ... eða", bætti hann svo við, "á tímum Gaulverja". Goscinny greip boltann á lofti og á innan við kortéri voru þeir búnir að skapa heildamyndina á hinni nýju myndasöguseríu. Uderzo og Goscinny sömdu alls tuttugu og fjórar sögur saman um Ástrík og félaga en sá fyrrnefndi hélt einn áfram með seríuna eftir að Goscinny féll frá og skrifaði þá sjálfur handritið að þeim. Þær sögur eru þó almennt taldar standa hinum eldri nokkuð að baki og sömu sögu má reyndar einnig segja um Lukku Láka bækurnar.

Goscinny kom að mörgum öðrum myndasöguseríum á sínum ferli, sem ekki eru alveg jafn þekktar og sögurnar um Ástrík og Lukku Láka, enda var hann óhemju afkastamikill handritshöfundur. Við Íslendingar þekkjum þó ágætlega seríu sem hann gerði í samstarfi við franska listamanninn Jean Tabary og gerist á tímum 1001 nætur. Þessi sería birtist fyrst í myndasögutímaritinu Record í byrjun árs 1962 og fjallaði reyndar upphaflega um kalífann Harún í Bagdad. Eða eins og bókaflokkurinn heitir upp á íslensku, Ævintýri Harúns hins milda. En fljótlega færðist hlutverk aðalsöguhetjunnar, þjóðarleiðtogans Harúns, yfir á hinn illgjarna og valdasjúka stórvesír hans, Fláráð. Sá hefur fátt annað fram að færa en óþverraskap af öllu tagi og ýmislegt sem honum fylgir. Fláráð dreymir nefnilega um það eitt að verða kalífi í stað Harúns og frasi hans, "Ég vil verða kalífi í stað kalífans" er almennt löngu orðinn þekktur sem orðatiltæki yfir metnað í Frakklandi. Alls hafa komið út þrjátíu bækur í þessari seríu en Goscinny kom, með handritsgerð sinni, að fyrstu sautján bókunum áður en hann lést. SVEPPAGREIFINN á enn eftir að fjalla um þessa frábæru seríu hér á Hrakförum og heimskupörum en þess verður vonandi ekki langt að bíða.

René Goscinny er algjör goðsögn í evrópskri myndasögumenningu. Þær þrjár seríur sem hann gerði vinsælastar með handritsgerð sinni, Ástríkur, Lukku Láki og Fláráður stórvesír, eru allar á meðal vinsælustu myndasagna álfunnar. Þeir listamenn sem unnu að þessum seríum höfðu hver sinn teiknistíl og ólíku sögusvið til að vinna úr og það sýnir einnig um leið hversu frjór og hugmyndaríkur Goscinny var. En það sem einkennir sögurnar helst er hinn einstaki húmor og svo nálgun hans á hinn sagnfræðilega hluta þeirra. Þar á Goscinny stóran hlut að máli. Þeir Morris, Uderzo og Tabary unnu allir mjög náið með handritshöfundinum og sameiginleg vinna þeirra að verkunum skópu hinar frábæru heildarmyndir sagnanna. Þá mátti, þökk sé Goscinny, á köflum einnig finna í þeim töluvert pólítískan tón sem var á köflum afar háðskur og jaðraði jafnvel við ádeilu. Hann var því brautryðjandi á því sviði að hefja teiknimyndasögur upp stall þar sem þær höfðuðu til eldri lesenda en þess háttar bókmenntir höfðu áður að mestu verið ætlaðar fyrir börn. Hinn geðþekki Goscinny var afar virtur og vinsæll á meðal kollega sinna, og alltaf í góðu sambandi við þá, enda líklega leitun að ljúfari samstarfsmanni en honum. Þessi rándýra ljósmynd, frá því snemma á áttunda áratug síðustu aldar, sýnir einmitt nokkra af dáðustu listamönnum belgísk/franska myndasöguelítunnar leiða saman krafta sína af einhverju góðu tilefni. Frá vinstri í efri röð; Goscinny, Roba og Franquin og í neðri röð; Morris, Uderzo og Peyo.

Hann var alltaf mikill áhugamaður um kvikmyndir og skrifaði bæði sjónvarps- og kvikmyndahandrit auk þess sem hann kom að handritsgerðum fyrir fyrstu teiknimyndirnar sem gerðar voru um bæði Ástrík og Lukku Láka. Þær myndir eru allar taldar á meðal þeirra bestu sem gerðar hafa verið um söguhetjur þeirra sería. Á áttunda áratugnum hafði Goscinny skrifað kvikmyndahandrit í gamansömum tón, sem hann nefndi Le Maître du Monde, og sendi framleiðanda með Peter Sellers í aðalhlutverki í huga. Hann fékk aldrei nein svör en árið 1976 kom myndin The Pink Panther Strikes Again í bíóhús og söguþráður hennar þótti grunsamlega líkur þessu handriti Goscinnys. Hann áætlaði að lögsækja framleiðandann en lést áður en af þeim áformum gat orðið. Nokkru fyrir andlát hans höfðu þeir Uderzo einmitt stofnað og lagt grunninn að kvikmyndafyrirtæki sem ætlað var að einbeita sér að teiknimyndagerð og kallaðist Studio Idéfix. En þá skyndilega hrundi allt. Að morgni laugardagsins 5. nóvember árið 1977 var René Goscinny í hefðbundnu þrekprófi hjá lækni sínum í París, þar er hann glímdi við smávægileg hjartavandamál, þegar hann kvartaði skyndilega undan sárum verkjum í brjóstholi og handleggjum. Læknirinn bað hann um að halda aðeins áfram í nokkrar sekúndur í viðbót en þá féll René í gólfið og var látinn skömmu síðar. Goscinny var aðeins fimmtíu og eins árs að aldri er hann lést svo sviplega og fráfall hans var mikið áfall fyrir alla þá sem að teikimyndasöguheiminum komu, ekki bara samstarfmenn hans og vini heldur einnig dyggra lesenda og unnenda myndasagna um heim allan.

Þegar René Goscinny lést var Lukku Láka sagan Le Fil qui chante (Söngvírinn) tilbúin en þá reyndar rétt ókomin út í bókarformi. Á þessum tíma var hann í miðjum klíðum við vinnu að Ástríks bókinni Astérix chez les Belges (Ástríkur í Belgíu - sem hefur ekki ennþá komið út í íslenskri þýðingu) en þá var blaðsíða þrjátíu og tvö hálfkláruð, á töflu upp á vegg, í vinnustofunni hjá þeim Uderzo í París. Sá kláraði söguna því einsamall en handrit Goscinnys var þá tilbúið fyrir nokkru og fjarvera hans kom þannig séð ekki að sök. Til minningar um hinn fallna vin sinn lét Uderzo, á táknrænan hátt, fara að rigna á blaðsíðu þrjátíu og tvö og það sem eftir er sögunnar einkennist af gráum, þungbúnum og drungalegum undirtón sem er mjög óvenjulegt fyrir Ástríksbók. Neðst, til vinstri, á síðastu mynd sögunnar má síðan sjá grátandi kanínu horfa með sorgmæddum augum á nafn meistarans en Goscinny kallaði Gilberte eiginkonu sína aldrei neitt annað en kanínuna sína.

139. FÁEINAR SPÍTALAFERÐIR HERRA SEÐLANS

SVEPPAGREIFINN hefur einstaklega gaman að myndasögunum um Viggó viðutan og uppátækjum hans eins og margoft hefur komið fram hér á síðunni. Margar stórskemmtilegar aukapersónur er hluti þess sem gera þessa seríu svo skemmtilega og einn af uppáhalds karakterum SVEPPAGREIFANS í bókunum er hinn geðþekki kaupsýslumaður herra Seðlan. Um hann hefur að sjálfsögðu verið ritað hér áður. Samskipti þeirra Viggós og herra Seðlans eru sjaldan á vinsamlegu nótunum en sá síðarnefndi er alveg sérstaklega óheppinn þegar kemur að vafasömum uppátækjum þess fyrrnefnda. Yfirleitt enda viðskipti þeirra á þann hátt að herra Seðlan rýkur á braut í reiðikasti en oftar en ekki lýkur samskiptum þeirra einnig með líkamlegum áverkum. Jafnvel þannig að kaupsýslumaðurinn knái endi á sjúkrahúsi. En fyrsti brandarinn þar sem herra Seðlan verður svo mikið fyrir barðinu á Viggó, að hann endar á spítala, birtist í SPIROU tölublaði númer 1200 sem kom út þann 13. apríl árið 1961. Á þessum tímapunkti hafði herra Seðlan ekki verið mjög áberandi í bröndurunum um Viggó og líklega var þetta ekki nema í fjórða eða fimmta skipti sem hann birtist í blaðinu. Forsögu þess slyss má rekja til einhvers konar pedalastígandi hjólastóls sem Viggó hafði smíðað og var að aka um á gangi skrifstofunnar þegar herra Seðlan var svo óheppinn að verða skyndilega á vegi hans. Í framhaldi af þeim árekstri rúllaði kaupsýslumaðurinn niður stigann á farartækinu og endaði að sjálfsögðu á spítala með brotinn fót.

Á næstu vikum birtist herra Seðlan öðru hvoru aftur og í blaði númer 1212 sem út kom þann 6. júlí sama ár fótbrotnaði hann aftur. Og aftur tengdist það hinum fótstigna hjólastól Viggós. Að þessu sinni hefur Valur gefið Viggó frí af skrifstofunni til að losna við hann og boðar herra Seðlan á sinn fund þar til að skrifa undir samningana. Fyrir vikið Viggó keyrir hann niður við húshornið á leiðinni út og aftur lendir hann fótbrotinn á sjúkrahús en að þessu sinni liggur reyndar Viggó líka slasaður í næsta rúmi. Sá er einnig töluvert lemstraður en þó ekki fótbrotinn líkt og herra Seðlan.

Í SPIROU blaði númer 1487 sem kom út þann 16. október 1966 er Viggó að gera merkilega efnafræðitilraun með nýja sápu sem reyndar er í sterkari kantinum. Líklega þekkja margir þennan brandara úr bókinni Viggó á ferð og flugi sem Iðunn sendi frá sér árið 1982. En afrakstur tilraunar Viggós lendir fyrir slysni á gólfinu sem á örstuttum tíma étur sig í gegnum það og lendir á berum skalla herra Seðlans með sársaukafullum afleiðingum. Og auðvitað endar hann á spítala.

Það verður reyndar að segja Val til hróss að hann er alveg einstaklega duglegur við að heimsækja herra Seðlan á spítalann og færa honum túlípana. En að lokum er hér stakur spítalabrandari sem birtist á forsíðu SPIROU blaðs númer 1638 og kom út þann 4. september árið 1969. Enn á ný er fótbrot ástæða sjúkrahúsvistarinnar en forsögunni að henni má rekja til slyss í rúllustiga sem Viggó er sterklega grunaður um að eiga aðild að ef marka má viðbrögð herra Seðlans. SVEPPAGREIFINN hefur reyndar áður minnst á þann brandara sem finna má í færslu hér á síðunni.

 

Auðvitað (auðvitað?) lendir herra Seðlan mjög oft í óheppilegum atvikum í Viggó bókunum með óumflýjanlegum meiðslum og hnjaski - í flestum tilfellum nokkuð alvarlegum. En sjaldnast eru lesendur brandaranna þó það heppnir að fá að sjá endanlegu afleiðingarnar af þeim "slysum". Brandararnir enda oftar en ekki þar sem herra Seðlan liggur sárkvalinn á gólfinu, hoppandi um öskrandi af sársauka af einhverju orsökum eða jafnvel steinrotaður úti á götu. Herra Seðlan endar því klárlega miklu oftar á spítalanum heldur en lesendur Viggó bókanna fá að kynnast.

138. TRÖPPUGANGUR MEÐ LUKKU LÁKA

Í hjarta bæjarins Blois, í miðhluta Frakklands, má finna háar tröppur sem staðsettar eru við Denis-Papin torgið í miðbænum. Alls eru þessar tröppur rúmlega 120 talsins en framan á þær, utan á uppstigið, hefur undanfarin ár verið settar risastórar myndir af þekktum fyrirbærum til kynningar ýmsum viðburðum bæjarins. Í mars síðastliðnum var þar til dæmis sett hin fræga mynd af Mónu Lísu og hún sló algjörlega í gegn. Myndir af þessum tröppum hafa verið alveg sérstaklega vinsælar af Instagram og Twitter notendum enda vettvangurinn einstaklega myndrænn fyrir slíkar myndir. Það eru starfsmenn fyrirtækisins Imprinova, sem staðsett er í Contres, sem hafa veg og vanda að því að koma þessum merkingum fyrir á tröppunum en núna í byrjun nóvember hófu þeir vinnu sína við að fjarlægja myndina af Mónu Lísu og jafnóðum að setja þar nýja mynd í staðinn. 

Móna Lísa vék því smán saman fyrir mynd af Lukku Láka en verkið er unnið á þann hátt að sérstakur renningur með mjórri myndrönd af heildarmyndinni er límdur framan á hverja einustu tröppu. Því næst er hann hitaður með hitabyssu svo hann leggst alveg að steininum og aðlagar sig þannig að múrnum framan á hverri tröppu. Uppröðunin á renningunum er ekki ólík því sem sjá má á auglýsingaflettiskiltum þeim sem staðsett eru á víð og dreif hér um höfuðborgarsvæðið.

Smátt og smátt birtist þar því risastór mynd af þeim Lukku Láka og Léttfeta en auk þeirra má einnig sjá þá Rattata og Jobba Daltón neðst á myndinni. Þegar allir renningarnir hafa verið límdir á sinn stað má þannig sjá heildarmyndina þegar staðið er á réttum stað. En þessir myndarenningar er þannig staðsettar á tröppunum að ekki er hægt að sjá heildarmyndina nema úr nokkurri fjarlægð og í raun alls ekki ofan frá. Þeir sem ekki þekkja til og eru að ganga niður tröppurnar hafa til dæmis ekki hugmynd um tilvist myndarinnar við fætur sér. 

Útkoman er óneitanlega glæsileg en hugmyndin, með þessari risavöxnu Lukku Láka mynd, er að kynna hina árlegu myndasöguhátíð bd BOUM Festival sem hefst í borginni í dag, föstudaginn 22. nóvember, og haldin er núna yfir helgina. Hátíðin er ein sú stærsta sinnar tegundar í Frakklandi en á þessa þriggja daga veislu mæta yfirleitt á milli 20 og 30 þúsund gestir ár hvert. Fyrir nokkrum árum var risamynd af myndasöguhetjunum Boule og Bill sett í sama tilgangi á tröppurnar en ætlunin er að Lukku Láka myndin fái að standa á tröppunum fram yfir áramót ef veður leyfir.

Sú hugmynd rataði í fjölmiðla snemma á árinu að Akureyrarbær væri að kanna þann möguleika að láta setja upp styttu af Tinna við Torfanesbryggju í bænum. Tinni og Kolbeinn kafteinn komu í fjögurra blaðsíðna heimsókn til Akureyrar, í bókinni um Dularfullu stjörnuna, og margir hafa viljað halda því varanlega til haga með minnisvarða af einhverju tagi en ekkert hefur þó enn gerst í þeim málum. SVEPPAGREIFINN veltir því fyrir sér hvort ekki sé hægt að nota þessa tröppulausn þarna norðan heiða. Hann gerir það hér með að tillögu sinni að Akureyrarbær grípi hugmyndina á lofti og setji einhverja fína mynd af Tinna og félögum hans, úr Dularfullu stjörnunni, á kirkjutröppurnar undir Akureyrarkirkju.

Eða ... nei, líklega henta þær tröppur ekki ...

137. HÖRÐUR STÝRIMAÐUR - ÆVIÁGRIP

Þó að SVEPPAGREIFINN lifi kannski ekki eingöngu og hrærist í heimi hinna stórskemmtilegu teiknimyndasagna barnæsku sinnar þá er ekki laust við það að þessar bækur poppi ennþá aðeins upp í hausnum á honum stöku sinnum. Hann heldur jú einu sinni úti þessu myndasögubloggi sínu. Hugmyndir um færslu vikunnar detta inn á hinum ólíklegustu augnablikum utan dagskrár og þá þarf hann að vera duglegur að punkta hjá sér þau inngrip svo þau ekki gleymist. Margar af þessum hugmyndum koma upp úr engu og stundum þarf honum ekki nema að detta í hug einhver ómerkileg sögupersóna úr bókunum til að komið sé efni í færslu. Ein er sú persónan, úr myndasöguhillum heimilisins, sem búin er að vera SVEPPAGREIFANUM eitthvað hugleikin síðustu vikurnar og hann hefur nú þörf fyrir að deila hér. Hver sé ástæða þessarar hugleikni er reyndar ekki alveg fullkomlega ljós en eitthvað poppaði þessi sögupersóna upp í huga hans nú á haustmánuðum. Hörður heitir þessi fígúra og er kunnur sem stýrimaður úr Tinna bókunum. Að öðru leyti er Hörður ekki þekktur af neinu öðru en illmennsku og óþverraskap af flestum toga.

Hörður stýrimaður birtist fyrst í sögunni Vindlum Faraós en alls kemur hann fyrir í einum fjórum Tinna bókum. Hann er ein af þeim fáu aukapersónum seríunnar sem koma það snemma fyrir að Hergé var ekki einu sinni búinn að kynna þá Kolbein og Vandráð til sögunnar. Í íslensku útgáfunni af Vindlum Faraós, sem kom út 1972, nefndist Hörður reyndar Allan Thompson líkt og í upprunalegu útgáfunum sem gefnar voru út í Belgíu. En árið 1973 kom út á íslensku Krabbinn með gylltu klærnar og þar heitir manngarmurinn allt í einu Hörður og hann hefur síðan fengið að halda því nafni til streitu. Ástæða þessa misræmis er reyndar óljós en líklegt er að annað hvort hafi þýðendur Tinna bókanna, þeir Þorsteinn Thorarensen og Loftur Guðmundsson, gleymt að samræma aðgerðir þeirra sín á milli eða þeir hafi hreinlega ekki áttað sig á því að þarna væri um sama manninn að ræða. Í nýrri útgáfum af Vindlum Faraós á íslensku (2. og 3. útgáfu) hefur þetta misræmi ekki verið leiðrétt og sömu sögu má segja af bókinni sem gefin var út í litla brotinu (4. útgáfu) árið 2013.

Hörður spilar svo sem ekkert sérstaklega stóra rullu í bókinni um Vindla Faraós en þó nógu mikla til að vekja á sér athygli. Þar stjórnar hann snekkju einni, Sírenu, sem foringi ópíum smyglhringsins KIH-OSKH Faraós á en sá bófi er hinn grískættaði Roberto Rassópúlos. Allir lesendur Tinna bókanna kannast auðvitað mæta vel við þann glæpaforingja. Rassópúlos kemur einmitt nokkrum sinnum fyrir í Tinna bókunum og í þremur þeirra er Hörður ein helsta undirtylla Grikkjans. Í sögunni Vindlum Faraós bregður Herði í raun aðeins fyrir í einu atriði en Rassópúlos leikur hins vegar svolítið stærra hlutverk í bókinni. Þarna er Hörður reyndar sagður vera skipstjóri en í Tinna bókunum er hann oftar en ekki titlaður stýrimaður. Í upprunalegu, svarthvítu útgáfunni af Vindlum Faraós, sem gefin var út árið 1934, kom Hörður stýrimaður ekkert við sögu en Hergé bætti hlutverki hans inn í söguna þegar bókin var seinna endurteiknuð og lituð árið 1955.

Í Krabbanum með gylltu klærnar er Hörður töluvert meira áberandi og stór hluti af hans aðkomu í bókinni snýst í rauninni um það að kynna Kolbein kaftein til sögunnar inn í bókaflokkinn. Í sögunni er Kolbeinn auðvitað skipstjóri flutningaskipsins Karaboudjan og stýrimaðurinn Hörður er þar í raun undirmaður hans. En þar sem Kolbeinn er ansi hallur að flöskunni, þarna í upphafi ferils síns, snúast hlutverk þeirra algjörlega við og Hörður hefur kafteininn gjörsamlega í vasanum. Hörður heldur Kolbeini stöðugt blindfullum, með því að skammta honum reglulega viskíflöskum í klefa sinn, svo að á meðan getur stýrimaðurinn sjálfur ráðstafað skipinu eins og honum sýnist og hentar best. Þannig notar Hörður Karaboudjan til að smygla heróíni milli Evrópu og Bagghar í Marokkó án nokkurrar vitundar hins sídrukkna skipstjóra Kolbeins kafteins.

Þessi fyrstu alvöru kynni af Herði sýna samviskulausan, kaldrifjaðan og hörkulegan náunga sem vílar sér ekki við að beita óþverraskap og ofbeldi af ýmsu tagi. Eins og áður segir kynnast þeir Tinni og Kolbeinn í sögunni, verða samferðarmenn það sem eftir er bókaflokksins, og sameinast um að reyna að koma höndum yfir þennan útsjónarsama glæpamann. Það er að segja á þeim stundum sem Kolbeinn er allsgáður. Stýrimaðurinn Hörður er hins vegar stórhættulegur og hikar ekki, með öllum ráðum, við að reyna að koma þeim fyrir kattarnef.

Líkt og fyrr segir leikur Hörður nokkuð stórt hlutverk í sögunni en undir lok hennar tekur Tinni stýrimanninn höndum og færir hann Sköftunum til varðveislu. Væntanlega hefur Hörður því setið af sér dóm fyrir þessa glæpi sína í Krabbanum með gylltu klærnar og verið laus sinna mála þegar hann kemur við sögu í sínu næsta ævintýri. Betrun hans hefur þó augljóslega haft lítið að segja því Hörður leggur fyrir sig nýja glæpi í bókinni um Kolafarminn. Í þeirri sögu stýrir hann flutningaskipinu Ramónu og enn starfar hann fyrir glæpaforingjann Roberto Rassópúlos.

Þeir Kolbeinn hittast því á ný þegar Gorgonsóla markgreifi, sem í rauninni er Rassópúlos í dulargervi, lætur færa þá um borð í Ramónu eftir að hafa bjargað þeim (gegn vilja hans) af fleka á Rauðahafinu. Í Kolafarminum telur Hörður sig enn hafa vald yfir Kolbeini með því að gauka að honum viskíflösku og sýnir honum þannig á hrokalegan hátt augljóslegt óþverraeðli sitt. Kolbeinn lætur sér reyndar fátt um finnast enda búinn að vera tiltölulega edrú meira og minna allan bókaflokkinn síðan Krabbinn með gylltu klærnar var og hét. Hann svarar Herði fullum fetum og lætur stýrimanninn fá það óþvegið með hefðbundnum blóts- og skammaryrðum að hætti hússins.

Hörður hefur þarna auðvitað harma að hefna eftir að þeir Tinni og Kolbeinn höfðu komið honum í fangelsi og í Kolafarminum reynir hann enn og aftur að koma þeim félögunum fyrir kattarnef. Hann skilur þá eftir um borð í skipinu, sem hann áformar að sprengja í loft upp, en þeir félagar sleppa naumlega undan illverkum stýrimannsins. Sjálfur flýr Hörður ásamt áhöfn sinni í björgunarbáti og er í lok sögunnar bjargað. Væntanlega hefur hann þar aftur fengið dóm fyrir athæfi sitt þó það komi reyndar hvergi fram í bókinni. Síðasta sagan sem Hörður kemur fyrir í er Flugrás 714 til Sydney en hún var næstsíðasta bókin um Tinna sem Hergé kláraði og meginsagan gerist raunar á aðeins um tveimur sólarhringum. Þessi bók er jafnframt sú eina sem þeir félagar, Hörður stýrimaður og Rassópúlos, sjást eyða saman í illverkum sínum. Í sögunum Vindlum Faraós og Kolafarminum eru þeir einungis í fjarskipta- eða símasamskiptum en í Flugrás 714 til Sydney fá lesendur betur að kynnast því hvernig þeirra persónulegu sambandi er háttað.

Hvernig leiðir þeirra Tinna, Kolbeins, Harðar og Rassópúlosar liggja saman í þessari bók er eiginlega hrein tilviljun. Það er auðvitað engan veginn eðlilegt hvernig Tinna er fyrirmunað að ferðast um heiminn án þess að rekast á þá kumpána einhvers staðar að glæponast. En að þessu sinni er Hörður hægri hönd Rassópúlosar, og um leið ein af undirtyllum hans, sem rænir einkaþotu milljarðamæringsins Carreidas. Og fyrir einskæra tilviljun eru þeir Tinni og Kolbeinn, ásamt prófessor Vandráði, einnig um borð í vélinni. Ætlun þeirra Rassópúlosar og Harðar er að lenda þotunni á lítilli eyju, Púla-púla Bomba í Súndíska hafinu, með Carreidas og knýja hann til að afsala sér auðæfum sínum. Allir eru þeir teknir til fanga en auðvitað bjarga Tinni og félagar málunum.

Lengi vel stóð SVEPPAGREIFINN í þeirri meiningu að Hörður stýrimaður kæmi fyrir í einni Tinna bókinni í viðbót. En það mun þó ekki vera rétt. Í sögunni um Leyndardóm Einhyrningsins bregður fyrir misindismanni einum sem svipar, að mati SVEPPAGREIFANS, nokkuð til Harðar. Þarna er um að ræða atvik á blaðsíðu 35 þar sem þeir Fuglsbræður, Starri og Þröstur, hafa sent tvo skósveina sína til að ræna Tinna af heimili sínu að Labradorgötu í Brussel.

Annan þeirra tók SVEPPAGREIFINN, á sínum yngri árum, ítrekað í misgripum fyrir Hörð og það var ekki fyrr en hann var kominn vel á fullorðinsaldur að hann áttaði sig á þeirri villu sinni. Sem var auðvitað með algjörum ólíkindum vegna þess að þennan ólukkans náunga svipar ekki einu sinni til Harðar. Stýrimaðurinn Hörður kemur víða við í Tinna sögunum en glæpamannaflóra bókanna er þó ekki það ófrumleg að hann þurfi bæði að vera undirtylla Rassópúlosar og Fuglsbræðra. SVEPPAGREIFINN er reyndar kunnur fyrir hina einstöku ómanngleggni sína en það væri þó fróðlegt að vita hvort fleiri aðdáendur Tinna bókanna hafi nokkuð farið þessa sömu villu vegar. 

Útlitslega ber Hörður það algjörlega með sér að vera hörkutól, enda með alveg einstaklega harðneskjulegt yfirbragð. Hergé hefur heppnast ákaflega vel með persónusköpun hans og maður trúir því staðfastlega að þessi karakter gæti alveg verið til. Þó kallast svolítið á tveir persónuleikar úr elstu og yngstu bókunum. Það er nefnilega athyglisvert hvernig Hörður breytist í meðförum Hergé á þeim 36 árum sem líða á milli þess sem hann birtist í fyrstu sögunni (Vindlar Faraós) árið 1932 og þeirrar síðustu (Flugrás 714 til Sydney) árið 1968. Í eldri sögunum virðist hann fyrst og fremst vera samviskulaus hrotti sem vílar sér ekki við að beita líkamlegu ofbeldi ef á þarf að halda. Seinna, sérstaklega í Kolafarminum, þróast hann meira yfir í hávaðasaman, sjálfsumglaðan og hrottalegan yfirgangssegg en líklega er gáfnafar hans þó ekki samkeppnishæft við digurbarkalegan hávaðabelginn. En í síðustu sögunni þar sem hann kemur fyrir, Flugrás 714 til Sydney, er Hergé einhvern veginn búinn að lita hann sem óttalegan væskil og eiginlega sem hálfgerðan trúð, undirgefinn Rassópúlosi. Það er eiginlega búið að blása allt púður úr kallgreyinu. Í það minnsta getur SVEPPAGREIFINN ekki litið á hann sömu augum. Hörður er þannig gerður klaufalegur bæði í orði og á borði og er engan veginn sami maðurinn og í fyrri bókunum. Í Vindlum Faraós var Hörður stýrimaður jafnvel allt að því töffari. Sömu sögu má reyndar einnig segja um Rassópúlos. Í fyrri sögunum er yfir honum ákveðin reisn en í Flugrás 714 til Sydney er Rassópúlos orðinn að hálfgerðu viðrini - sem er þar að auki klæddur eins og fífl.

Hörður er líka frekar ófríður en það er oftar en ekki einkenni glæpamanna í teiknimyndasögum. Það er jafnvel eitthvað við hann sem minnir eilítið á knattspyrnuþjálfarann Gaua Þórðar í útliti en líklega er Hörður þó töluvert hávaxnari. Hörður reykir mikið og er í rauninni oftar en ekki með sígarettu eða vindil í kjaftinum. Í eldri bókunum er hann ævinlega með kaskeitið sitt á hausnum og í drapplitaða frakkanum sínum sem er ekkert ósvipaður frakka Tinna en seinna er uppbrett skyrta í svipuðum lit í uppáhaldi. Samkvæmt Wikipedia er Hörður bresk/bandarískur að þjóðerni og heitir Allan Thompson í upprunalegu seríunni eins og áður hefur verið minnst á. Í ensku útgáfunni er eftirnafni hans hins vegar sleppt og þar nefnist hann aðeins Allan til aðgreiningar frá Sköftunum en þeir heita auðvitað Thomson og Thompson í þeim þýðingum. Ekki er með vissu vitað hver var fyrirmyndin að Herði en sagan segir að Hergé hafi hitt breskan hermann á skrifstofa dagblaðsins Libération árið 1944 sem hugsanlega gæti hafa verið hugmyndin að honum.

Síðustu kynni lesenda Tinna bókanna af Herði stýrimanni koma fyrir á blaðsíðum 58 og 59 í Flugrás 714 til Sydney en þar er hann staddur í gúmmíbáti ásamt þeim félögum sínum úr glæpaflokknum; Rassópúlosi, Spæli, Páli Pumpu og Hans Búmm. Skyndilega birtist yfir þeim fljúgandi diskurinn sem hafði bjargað Tinna og félögum hans af eldfjallaeyjunni Púla-púla Bomba og skilur þá eftir í bátnum en tekur bófahópinn hins vegar með. Hver endanleg örlög Harðar stýrimanns urðu kemur þó aldrei fram en þó er vitað að Hergé gerði ráð fyrir honum í sögunni Tintin et l'Alph-Art (Tinni og leturlistin) sem hann náði ekki að klára áður en hann lést árið 1983. Því má gera ráð fyrir að þeim glæpamönnunum hafi verið skilað aftur til jarðar á einhvern góðan stað.

136. ZORGLÚBB KEMUR VÍÐA VIÐ

SVEPPAGREIFINN á sína letidaga og einn þeirra ku víst vera þennan föstudaginn. Diggir lesendur Hrakfara og heimskupara vita eflaust hvað það þýðir en fyrir þá hina, sem ekki eru jafn kunnugir háttum síðuhafa, er rétt að upplýsa um að það þýðir að færsla dagsins er bæði í styttri og ódýrari kantinum. En forsaga hennar snýst sem sagt um það að dóttir SVEPPAGREIFANS er í fimleikum í fimleikasal Glímufélagsins Ármanns í Laugardalnum á laugardagsmorgnum og Greifynjan móðir hennar fylgir henni þar jafnan eftir í gegnum súrt og sætt. Helsta aðkoma SVEPPAGREIFANS að þeim efnum er hins vegar að vera til taks og sækja þær mæðgur eftir æfingu er veður gerast válynd. Sú varð einmitt raunin í eitt sinn nú í haust og á meðan krílahópurinn var að klára sínar stórglæsilegu og tignarlegu æfingar, niðri á gólfinu í fimleikasalnum, ráfaði sá gamli um ganga félagsheimilisins og skoðaði meðal annars veggi byggingarinnar. Á þeim mátti bæði sjá myndir af fræknum fimleikahetjum glímufélagsins og skápa með fornum verðlaunagripum en einnig hafði gömlum fimleikabúningum verið stillt þar upp í þartilgerðum sýningarkössum. Einn þessara kassa skar sig svolítið úr og vakti sérstaka athygli SVEPPAGREIFANS.

Ekki fæst betur séð en að hinn dularfulli vísindamaður Zorglúbb hafi þarna átt einhvern hlut að máli þó ólíklegt megi reyndar teljast að hann hafi sjálfur einhvern tímann klæðst þessari múnderingu. Hans eiginn fatastíll er ólíkt látlausari og efnismeiri eins og við þekkjum auðvitað öll. SVEPPAGREIFINN er þess þó fullviss um að Zorglúbb hafi að einhverju leyti komið að ötulu starfi fimleikadeildar Glímufélagsins Ármanns í Laugardalnum.